Byłem
zmęczony dzisiejszym dniem. Czułem się jak ostatnia świnia, jednak to, co się
stało, było nieuniknione. Teraz, gdy już wiedziałem, jak się sprawy mają, nie
mogłem postąpić inaczej…
***
Poranek
po pierwszej wspólnej nocy z Sasuke okazał się dla mnie jednym z
najtrudniejszych w życiu. Kiedy tylko otworzyłem oczy, przez kilka sekund nie
do końca zdawałem sobie sprawę z tego, gdzie jestem, ale wystarczyło odwrócić
głowę i zobaczyć czarne, rozrzucone na poduszce włosy, by wróciły wspomnienia.
Czułem, jak na mojej twarzy pojawia się uśmiech i powoli ogarnia mnie euforia.
Tak! Sasuke, mój Sasuke! Tylko… czy aby na pewno mój? Uśmiech spełzł tak szybko,
jak się pojawił. Spojrzałem na jego bladą twarz. Wyglądał zupełnie inaczej, gdy
spał. Co będzie, kiedy się obudzi? Co, jeżeli powie, że to był tylko ten jeden,
jedyny raz, że więcej się nie powtórzy? Znów to uczucie: mieszanina strachu,
nerwów i niepewności. A jeśli mnie odtrąci?
Przecież niczego nie obiecywał, mówił tylko, że mam okazję, nic więcej. Z
drugiej strony jednak, to jak mnie całował, jego pieszczoty i pełne pożądania
oczy… Udawał? Szczerze mówiąc, nie byłem pewny, czy coś takiego można w ogóle udawać.
Nie myślałem racjonalnie, lęk układał w mojej głowie najbardziej pesymistyczne
obrazy, na jakie było go stać. A jeżeli uzna, że to na skutek zaćmienia umysłu?
A jak mnie wyrzuci i powie, że nie chce więcej znać? Zaczynałem panikować. Może
w ogóle ze mną nie chcieć rozmawiać, a przecież musze mu powiedzieć tyle
rzeczy. Może go przywiążę, zaknebluję usta i puszczę dopiero, gdy się wygadam? Moja chora wyobraźnia podsuwała
coraz głupsze pomysły.
–
Chcesz mnie związać, perwersie jeden?
Odskoczyłem
gwałtownie, omal nie spadając z łóżka. Ostatnią myśl musiałem chyba wypowiedzieć
na głos. Czarne oczy patrzyły na mnie kpiąco, ich właściciel najwyraźniej nie
spał już od pewnego czasu.
–
Ale ty jesteś wyuzdany. No, w końcu
żonaty od dwóch lat – stwierdził ironicznie.
–
Sasuke… – jęknąłem zażenowany.
–
Przestań jęczeć. Patrz, co zrobiłeś, pobrudziłeś mi pościel! – Odchylił
granatową kołdrę, na której widniały białe plamy. Jego twarz wyrażała
zdegustowanie.
Wstał
i podszedł do szafki, dając mi możliwość podziwiania jego nagiego ciała. A naprawdę
było co podziwiać. Po chwili coś miękkiego wylądowało na mojej głowie.
–
Nie gap się, tylko zasuwaj pod prysznic. – Wskazał drzwi łazienki. – Chcesz się
tak pokazać ludziom?
Zamarłem.
Więc jednak to była dla niego tylko przygoda, a teraz chce się mnie pozbyć z
domu. Wziąłem ręcznik, który mi rzucił i powlokłem się w stronę łazienki. Przy
drzwiach zawahałem się przez chwilę, musiałem przecież wyjaśnić mu tyle rzeczy,
ale ruchem ręki dał mi do zrozumienia, żebym się pospieszył. Wszedłem pod
prysznic i odkręciłem kurek. Poczułem, jak krople spływają po moim ciele. Ciepła
woda trochę przytępiała zmysły, ale to dobrze, nie chciałem w tym momencie zbyt
jasno myśleć, pragnąłem jak najbardziej oddalić od siebie lęk przed tym, że
Sasuke jednak nie będzie mój. Nie miałem pojęcia, jak to będzie. Wrócę do Hinaty?
Nie, to w ogóle nie wchodziło w grę, nie po tym wszystkim, co się wydarzyło.
Przed oczami ponownie stanęły mi obrazy wczorajszego dnia: Sasuke leżący obok
mnie z rozrzuconymi włosami, wzrokiem wyrażającym pożądanie, jego dotyk na
mojej skórze, gorący oddech na szyi, zęby zaciskające się na moim języku.
–
Ałł! – Gwałtownie podskoczyłem, upuszczając namydloną gąbkę. Coś, a raczej ktoś,
naprawdę mnie ugryzł.
–
Nie wrzeszcz tak – skrzywił się.
–
Sasuke…
–
A spodziewałeś się kogoś innego? – zakpił, przyciskając mnie do kafelków
prysznicowych.
Woda
lała się na nas obu, widziałem przed sobą ociekające kropelkami czarne włosy.
–
Sasuke, myślałem, że ty…
–
Myślałeś? A to nowość. – Jego usta znalazły sobie miejsce za moim uchem.
–
Dra….niu – westchnąłem tylko, w takiej chwili nie chciałem się kłócić.
–
Chyba nie sadziłeś, że miałem ochotę kochać się z kimś, kto jest oblepiony wczorajszymi
resztkami i śmierdzi – mówiąc to wziął do ręki jakaś substancję myjącą i po
chwili rozprowadzał ją po całym moim ciele. Kiedy dotarł do wewnętrznej strony
ud niekontrolowany chichot wydobył się z mojego gardła.
–
Takie śmieszne? – Przesunął ręką w tym miejscu jeszcze kilka razy.
–
Łaskocze. – Próbowałem zabrać jego dłoń, ale nie ustępował. – Sasu…ke! – mój
śmiech uderzył echem o kafelki. – Przestań, dra…niu.
–
Eh, ale zrzędzisz… – Ręce jeszcze kilka razy musnęły tamto miejsce, po czym
przeniosły się wyżej, myjąc moją klatkę piersiową i ramiona. Tym razem nie pozostawałem
mu dłużny, sam zabrałem się za namydlanie jego pleców, bioder, a w końcu i
pośladków. Spojrzał z lubieżnym uśmieszkiem i przysuwając mnie do siebie,
ocierał się zmysłowo. Ogarnęło mnie pożądanie kumulujące się w dolnych
częściach ciała. Nasze erekcje drażniły się nawzajem, czułem ogień, którego nie
była w stanie ugasić nawet woda lejąca nam się na głowy.
–
Sasu…ke – poczułem, jak przyciska mnie do ściany, sam ustami schodząc coraz
niżej. – Nie… poczekaj! – Poderwałem go do góry, gwałtownie popychając na drzwi
kabiny. Spojrzał pytająco. – Tym razem… ja chcę… – wyjaśniłem nieskładnie,
gryząc lekko jego obojczyk i przesuwając ręce w okolice bioder.
–
Zapomnij, młotku. – Chwycił moje nadgarstki, na powrót znalazłem się oparty
plecami o kafelki. – Ja tu rządzę – uśmiechnął się znacząco.
–
Ej, no! – Próbowałem się wyrwać i dopiąć swego, ale nie dał mi takiej
możliwości.
–
Przestań się wiercić – westchnął, wsuwając kolano miedzy moje uda. Nie miał za
dużo pola do manewru ustami, bo przytrzymywał moje ręce nad głowa, co chyba nie
do końca mu odpowiadało, bo już po chwili rozsunął drzwi kabiny i wyciągnął
mnie z niej.
–
Co robisz? – spytałem, zaskoczony tym nagłym obrotem spraw.
–
Jesteś strasznie krnąbrny – stwierdził tylko, popychając mnie w stronę sypialni
i rzucając na łóżko. Rozejrzał się dookoła, najwyraźniej czegoś szukając.
W
mojej głowie chęć protestu mieszała się z ekscytacją. Nie miałem pojęcia, co on
zamierza zrobić. Po chwili pochylił się, sięgając po coś, co leżało na nocnej
szafce. Mój ochraniacz na czoło –
przemknęło mi przez myśl, kiedy czarna wstążka mignęła przed oczami. Co on…
– Teraz
będziesz grzeczny – wyszeptał mi do ucha i nim się zorientowałem, przywiązywał
moje ręce do wezgłowia łóżka.
–
Sasuke, co robisz? – zaoponowałem słabo.
–
Nie narzekaj, sam poddałeś mi ten pomysł wcześniej.
–
Ale to opaska Konohy, symbol…
–
Więc od dzisiaj będzie symbolizować jeszcze twoją rozwiązłość – mruknął i po
chwili poczułem jego język na swoim podniebieniu.
Westchnąłem,
rozluźniając się i poddając tej pieszczocie.
–
I pomyśleć, że tak mało potrzeba, żeby zamknąć ci usta – oderwał się na chwilę.
Chciałem
przyciągnąć go z powrotem, ale ze związanymi rękami było to dość trudne, więc
tylko poruszyłem się sugestywnie.
–
Ktoś tu jest strasznie niecierpliwy – stwierdził spokojnie, przesuwając się
ustami coraz niżej i niżej.
–
Sasuke, proszę… – Szturchnąłem go nogą, co chyba nie było dobrym pomysłem, bo
zaraz poczułem jak dość boleśnie mnie gryzie. – Draniu.
Uśmiechnął
się tylko kpiąco, jednak po chwili znudziło mu się podszczypywanie i
podgryzanie mojego brzucha, bo przeniósł się jeszcze niżej.
–
Sasu…ke – myślałem, że eksploduję, kiedy poczułem jego usta na najwrażliwszym
miejscu mojego ciała. Podniósł głowę, mrużąc oczy i za moment powracając do
zabawy językiem. Opadłem na poduszkę, czekając na spełnienie, ale nie pozwalał
mi dojść. Doprowadzał mnie do granic wytrzymałości, jednak zawsze, gdy
zaczynałem drżeć, wycofywał się. Najchętniej pacnąłbym go w ten czarny łeb, ale
nie za bardzo miałem możliwość. W końcu chyba postanowił mnie dłużej nie
męczyć, bo podsunął się go góry, a czarne oczy spojrzały z niekłamanym
pożądaniem. Wiedziałem do czego zmierza i tylko uniosłem głowę, przygryzając
jego wargi. Po chwili moje zęby zacisnęły się bardziej, a na ustach poczułem
metaliczny smak krwi Sasuke. Nic nie powiedział, chyba zdawał sobie sprawę, że
w tym momencie to ja odczuwam większy ból niż on. Zaczął się poruszać, patrząc
na mnie uważnie i wyłapując każdy najmniejszy grymas. Starał się być delikatny,
ale jego pożądanie nie do końca na to pozwalało. Widziałem zaczerwienioną lekko
twarz, kropelki potu pojawiające się na torsie, włosy opadające czarnymi,
jeszcze lekko wilgotnymi kosmykami na czoło. Był piękny, jakby nie z tego świata i przede wszystkim, w tym
momencie, był tylko mój. Powoli jego ruchy zaczęły sprawiać mi przyjemność.
Wyczuł to, bo po chwili przyspieszył, wbijając się wargami w moje usta.
Pocałunek był brutalny, pełny namiętności i nagromadzonych emocji, na długie
sekundy traciliśmy oddech, nie mogąc się od siebie oderwać. Moja erekcja
ocierała się o jego umięśniony brzuch, czułem, że już długo tak nie wytrzymam…
–
Sasuke… – wyrwało mi się z gardła.
Czarne
oczy spojrzały na mnie lekko zamglone. Jeszcze
chwila, poczekaj na mnie – mówił jego wzrok. Całą siła woli starałem się
powstrzymać, ale powoli wszystko zaczęło rozmazywać mi się przed oczami. Musiał
to zauważyć, bo jeszcze bardziej przyśpieszył, chcąc dojść razem ze mną. Jeszcze chwila… – powtarzałem sobie. Nadaremnie,
bo sekundę później poczułem, jak moim ciałem wstrząsa dreszcz ekstazy, a ja sam
zamykam oczy w przypływie niesamowitej przyjemności.
–
Sasuke! – tym razem krzyknąłem, nie panując nad sobą.
On
nie zwalniał i po chwili również z jego gardła wydobył się jęk. Opadł na mnie,
bezwładnie, przygniatając do łóżka. Oddychał ciężko, bardzo powoli odzyskując
kontakt z rzeczywistością. Chciałem go objąć, wbić palce w czarne włosy, ale
opaska mi to uniemożliwiała.
–
Rozwiąż mnie – poprosiłem, kiedy jego oddech się unormował.
Podniósł
głowę i jeszcze lekko nieprzytomnym wzrokiem spojrzał mi w oczy. Po chwili zobaczyłem,
jak kręci przecząco głową.
–
Draniu, no co ty, rozwiąż mnie.
–
Nie – usłyszałem. – To kara.
–
Jaka kara?
–
Nie poczekałeś na mnie. – Opadł z powrotem na moją klatkę piersiową.
–
To przecież nie moja wina.
–
Twoja. – Powoli podniósł się i zszedł z łóżka. Wziął ręcznik z zamiarem udania
się pod prysznic.
–
No co ty! – zaprotestowałem, patrząc jak wychodzi z pokoju. – Ej, wracaj tu!
Draaaaniu!
Tego
dnia nie opuściłem już łóżka Sasuke i to
wcale nie dlatego, że ciągle byłem przywiązany. Kiedy wyszedł, zdałem sobie
sprawę, że bardzo łatwo sam mogę się uwolnić. Jednak czy naprawdę tego
chciałem? Nie. Już od dawna wolność była dla mnie słowem obcym, bo częścią
mojej duszy byłem związany z nim. Ta cienka, ale niesamowicie mocna więź,
przetrwała tyle lat… Czy ten poranek był dowodem na to, że on także coś czuje?
Nie wiedziałem, bałem się tego, co będzie dalej. Gdy wrócił, zasypałem go
lawiną pytań, ale milczał jak zaklęty, raz po raz uciszając mnie pocałunkiem. Nie
mogłem się mu oprzeć, dlatego brałem, co chciał mi dać. A on? Cały dzień
trzymał mnie w niepewności, przełom nastąpił dopiero wieczorem, kiedy
zamierzałem pójść do domu. Powiedział wtedy tylko jedno, ale niezwykle ważne
słowo, zmieniające całe moje życie: zostań.
Do
swojego mieszkania wróciłem dopiero po kilku dniach. Hinata siedziała przy stole
z zaczerwienionymi od płaczu oczami. Nie miałem zamiaru jej pocieszać, nie
mogłem być aż tak obłudny. Usiadłem naprzeciwko i patrząc na swoje ręce,
powiedziałem, jak się sprawy mają. Poprosiłem o rozwód. Nie wierzyła. Sadziła,
że jestem chory i coś bredzę, chciała mnie zaciągnąć do lekarza, co chwilę
powtarzała, że to niemożliwe. A jednak to była prawda i żadne słowa tego nie
zmieniały. Mój spokój w tamtym momencie przerażał nawet mnie. Nigdy w życiu nie
byłem tak poważny i opanowany, ale sytuacja tego wymagała.
Ta
wiadomość rozniosła się po Konoha z szybkością błyskawicy. Wszyscy wydawali się
zszokowani, byli pewni, że stanowimy z Hinatą idealne małżeństwo. Jednak
kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób.
Próbowali mnie odwieść od tej decyzji. Tsunade grzmiała, ojciec Hyuugi groził,
a Iruka przychodził, umoralniał,
przekonywał, że Sasuke to jedynie chwilowa fascynacja, że mylę radość z jego
powrotu z czymś więcej. Siedziałem wtedy milcząco, czekając, aż skończy ten
potok słów. Nie miałem zamiaru mówić mu prawdy, nikt nie mógł się dowiedzieć,
że miałem obsesję na punkcie Uchihy od momentu, kiedy odszedł z wioski. To był
mój ukłon w stronę Hinaty, bądź co bądź szanowałem ją i lubiłem, niech myśli, że
ożeniłem się z nią, bo tego chciałem, bo coś do niej czułem.
Sasuke
był jedyną osobą, na którą mogłem tak naprawdę liczyć w tamtym momencie. Nikt
inny nie rozumiał mojego zachowania, choć niektórzy uważali, że to wyłącznie
moja sprawa. On, mimo że nie stracił ani odrobiny z dawnego charakterku, starał
się na swój sposób być dla mnie oparciem. Któregoś razu, kiedy się kochaliśmy, usłyszałem
od niego to, czego tak bardzo pragnąłem. To, dla czego trzymałem się życia,
odkąd go straciłem. Wypowiedział w końcu te dwa magiczne słowa: kocham cię. Nie
wiem, czy mu się wyrwało, czy nie, ale gdy go później o to zapytałem, nie
zaprzeczył. Byłem szczęśliwy jak mało kto na świecie. A dziś?
–
Wstawaj, młotku – z pozoru zimny głos wyrwał mnie z zadumy. Uśmiechnąłem się,
wiedziałem, że ten ton jest tylko przykrywką. Po chwili poczułem, jak coś
ciągnie mnie za nogę i wylądowałem na podłodze.
–
Draniu – burknąłem, rozmasowując obolały łokieć.
Nie
zamierzałem się odgrywać, byłem pewien, że w ten niezbyt delikatny sposób
próbuje oderwać moje myśli od dzisiejszych wydarzeń. Rozwód nie jest niczym
przyjemnym, a ja miałem powody, by czuć się winny.
–
Nie myśl o tym, już po wszystkim.
–
Wiem, ale to, jak ona na mnie patrzyła… – Oparłem głowę o łóżko, nie podnosząc
się z podłogi.
–
Przestań się w końcu zachowywać jak jakiś cholerny altruista. Nie uszczęśliwisz
wszystkich.
–
Masz rację, ale…
–
Poradzi sobie, Naruto. Nie myśl już o tym.
Spojrzałem
na niego, stał z założonymi rekami. Wiedziałem, że ma rację, to była jedyna
słuszna decyzja, nie potrafiłbym żyć inaczej. Skrzywdziłbym Hinatę, pozostając
z nią w tym zakłamanym związku, skrzywdziłbym siebie, skrzywdziłbym nawet jego.
Zresztą, co tu dużo mówić, Sasuke szybko wybiłby mi z głowy inną decyzję. Nie
był typem człowieka, który w imię miłości pozwoli ukochanej osobie być z kimś
innym. To brednie, nie mające odzwierciedlenia w rzeczywistości, a on twardo
stąpał po ziemi i zmuszał do tego także mnie. Nie pozwolił mi kierować się
obłudną moralnością i to już od dnia, w którym po raz pierwszy odkryłem się ze
swoimi uczuciami.
–
Wstawaj. – Podciągnął mnie gwałtownie do góry, a następnie popchnął na łóżko. –
Za dużo rozmyślasz, za dużo gadasz… Co z ciebie za człowiek? – mamrotał,
ściągając ze mnie koszulkę.
Uśmiechnąłem
się patrząc na jego zdegustowaną miną. Coś mi przyszło do głowy.
–
Sasuke… – zacząłem.
–
Mm?
–
Chciałbym… – wyszeptałem mu do ucha życzenie. – Chociaż dziś… – dodałem. Byłem
prawie pewny, że w obliczu dzisiejszych wydarzeń się zgodzi.
–
A więc chcesz być dzisiaj na górze? – Wyglądał, jakby się zastanawiał. – Hn…
Nie.
–
Co?
–
Zapomnij! – Szybkim ruchem pozbawił mnie spodni.
–
No wiesz co… – mruknąłem, udając obrażonego, ale nic sobie z tego nie
robił.
Westchnąłem.
Cały Uchiha – wredny, egoistyczny, aspołeczny. Ja i on, czyli nasze idealne
życie. Oczywiście tylko w moim mniemaniu, postronny obserwator mógłby uznać nas
za margines społeczny, ciągłe kłótnie, niewybredne słowa… Ale tego właśnie
chciałem, o tym marzyłem. Każdy inny pewnie popukałby się w głowę, gdyby mu
zaproponowano taki związek, ale mi to odpowiadało. I co z tego, że się
sprzeczamy? W końcu taka już nasz natura, poza tym jest coś jeszcze. Zawsze
potem godzimy się w najbardziej fantastyczny sposób, jaki można sobie wymarzyć.
–
Sasuke, co robisz? – Poczułem, jak podnosi mnie z łóżka w nieokreślonym celu.
–
Oj, zamknij się w końcu, młotku.
Eh,
no właśnie… Kto o zdrowych zmysłach, by
się na to godził? Zachichotałem pod nosem. Pewnie nikt…
TT.TT skończyło sięęęę, OMG to było prześliczne, cały Sasuke - egoista, ale ja tez go kocham, AHHH Sasuke, rzuc Naruto dla mnie !!!! xDD Próbowali Naruciaka przykonac phi kretyni doprawdy, a przeprosiny po kłutni *.* hehe takie to ja też chcę ;]
OdpowiedzUsuńCeres
Wow, nieźle ale szkoda, że się nie zamieniali :<< *ma słabość do NaruSasu*.
OdpowiedzUsuńAle tak ogólnie notka bardzo udana, Hinata nie skrzywdzona, a jak dla mnie to wielki plus, bo uwielbiam ją. Chociaż jak dla mnie Naruto był trochę out of character, ale cóż przecież nie każdy musi pisać zgodnie z kanonem.
Podobało mi się również jak napisałaś o tym, że wszyscy próbowali Naruto odciągnąć od pomysłu, a on po prostu się zaparł i nie dał za wygraną tutaj muszę się zgodzić - cały Naruto :)
Normalnie zazdroszczę Ci Twoich chęci do pisania, ja sama kiedyś miałam takie, a teraz jakby cała ta wena twórcza gdzieś ze mnie wypłynęła i zostały same resztki.
No cóż, życie się mówi xD
Już się nie mogę doczekać następnego FF, czekam z utęsknieniem, mam nadzieję, że pojawi się szybko tak samo jak ta.
Pozdrawiam!
Ps: Szkoda, że się nie zamieniali :<
Biedny Naruś, nawet na koniec nie dostał tego, czego chciał :] Ale chyba było mu tak dobrze, w końcu Uke nie może się wychylać xD
OdpowiedzUsuńJa tam jestem zadowolona. Obok dobrze pisanych lemonów jakieś ciekawe przemyślenia, niemalże filozoficzne... I ta miłość. Pełną gębą, z gamą wyrzeczeń, ale jednak piękna.
Achh, jeszcze się wzruszę zaraz :)
No, więc powiem jeszcze, że z niecierpliwością czekam na kolejny kilku rozdziałowy fik, lubię jak piszesz :3
Greenuś.
nie usmiercilas Hinaty, nie związałas jej z Kibą i jestem Ci za to bardzo wdzięczna, bo wybrnełas z sytuacji mistrzowsko(nie to co moje głupie pomysły) niestety (dla mnie bo mnie głowa boli) mój mózg robi teraz tak "akuka racza, akuka racza Sanu jest najlepsza!" zgadzam się z moim umysłem Królowo słowa blogowego jestes najlepsza!
OdpowiedzUsuńPodnosi z łózka? Dokąd? Może do łazienki? Pod prysznic? Na pralkę? ^^ Trudno przewidzieć co ostatniemu z rodu do łba strzelić może :D Caluśka ta notka była właściwie scenką, takim uzupełnieniem, no i dobrze, idealnie kończy i zaokrągla całość, jak ten transept.Brakuje mi w Sasuke nutki otwartej czułości, bo z tymi swoimi ironicznymi odzywkami wydaje się monotematyczny. W gruncie rzeczy tak na dłuższą metę, to Uchiha jest strasznie nudny XD hehe, to żart oczywiście. Z niecierpliwością czekam na kolejne notki, czy to do "rywali" czy to do (oooch!) jakiegoś nowego opowiadania.:D
OdpowiedzUsuńLloyd
Śliczne zakończenie. Sasuke jak zwykle skryty w sobie i okropnie drażniący, a jednak czasem co nieco mu się wymsknie. I nawet nie wiem, czy nazwałabym go egoistą.. Hmm gdybyśmy poświęcali dla kogoś nasze szczęście to nagle tamta osoba okazała by się egoistą, że czegoś takiego od nas wymagała. Tak mówił przynajmniej pewien mądry jezuita. Chociaż w łóżku rzeczywiście przypomina trochę egoistę, albo dominującego, twardego samca. No ale cóż kto wie czy kiedyś się nie zgodzi, to już dla nas zakryte. Tak czy inaczej nic dodać nic ująć wszystko było bardzo dobrze napisane i podsumowane. Nie to co moja opinia, która nie wie czego się chwycić. Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńPodobało mi się <3 Faktycznie świetnie wybrnęłaś z tego ff. Więcej takich drabułek!
OdpowiedzUsuńStrasznie podobał mi się jak opisałaś tutaj Sasuke - jego zachowanie (moi drodzy państwo, to był czysty kanon imo : D) i teksty.
Brawo ~
Ho, ho bardzo podobają mi się hardy i to opowiadanie. A ten Sasuke jest superowy i Naruto też. Czekam już na niusa. PoZderki :*:*:*:*:*
OdpowiedzUsuńBy: Cloud
Nieee no co jak co, ale Naru chyba w głowę oberwał, jak spadał z łóżka, jeśli wierzył, że Sas mu pozwoli 'górować' xD
OdpowiedzUsuńJak by to powiedział Neji...Jego przeznaczeniem jest pozostać UKE SasUKE < swoją drogą Skoro Sas ma nieadekwatne imie xD>
Pomijając fakt, że nie miałabym NIC przeciwko takiemu życiu jakie zapowiada się Naruto x]
No i Uchiha na swój draniowaty sposób jest przesłodki xD
PS> Czekam na perspektywę Saska, o której rozmawiałyśmy x)
Sasame
Jak dla mnie.. jedno słowo - miodzio ^^. Dużo namiętności.. sceny łóżkowe i przywiązanie Naru do łóżka :D. Mrau, też tak chcę ^^. Ciesze się, że nie było, aż tak wielkiej kłótni z wrażliwą Hinatą. W końcu tak jakby wspierała blondyna w czasie nieobecności Uchihy. Naruto miał wyżuty sumienia - ja też bym miała - ale jak to Sasuke ujął "Wszystkich nie uszczęśliwisz" - bolesna prawda.
OdpowiedzUsuńI heh.. co za egoistyczny Sasuke... nawet nie pozwolił się dominować Uzumakiemu. Duma mu zabraniałą :D. Notka kojąca. Niczym balsam na moją zszarganą duszę.
Wczoraj dołek, dzisiaj złość. Heh... ale wahania nastroju. Ale to chyba z powodu końca roku. Chodzę, żeby siedzieć i nic nie robić. I tylko się denerwuję jak widzę babkę od histy. Tak jej nie lubię... ale to już inna bajka.
I dziękuję za słowa otuchy :)
Podbudowały mnie na duchu.
Zgred-chan(DarkLady)
Piszę komenta pierwszy raz, chociaż czytam Cię już od pewnego czasu. Wybacz, proszęę! <3 Ja po prostu nie mam weny do pisania komentarzy, ale ten fick jest tak cudowny-piękny-wspaniały, że tym razem zrobię wyjątek.
OdpowiedzUsuńA co do ficka... Szczególnie zakończenie jest baardzo dobrze napisane, działa na czytelnika. Po prostu można się rozpłynąć! Kanonowe charaktery to także to co lubie: egoistyczny Sasuke, który przez to właśnie jest najsłodszy na świecie, z tą swoją ukrywaną miłością i ogólnym czajeniem się. XD Naruto.. cóż... jak zwykle uke, jak zwykle zakochany po uszy, jak zwykle fantastycznie przedstawiony (myślę też o innych fickach). Cóż więcej powiedzieć? A właśnie! DIALOGI! Kocham je! Jeszcze nigdy tak się nie uśmiałam czytając opowidania. Sasuke taki bezpośredni jest rozbrajający (np. - Chodzi Ci o to, że lecisz na mnie? <3).
Dobra kończę, bo sie CHYBA rozpisałaam za bardzo... no ale jak mnie naszło to musiałam napisać co mi na wątrobie leży. Pisz więcej, dalej, szybciej! Kocham Cię i Twoje opowiadania!
Zawsze oddana,
Maguda. :3
Bogowie, straszliwie bardzo mi się podobało. *_______* Co prawda wyłapałam parę błędów, ale kurde... Sas był taki, jaki powinien być, zimny, nieustepliwy i dominujący. xDDD I dobrze, że się nie zgodził, jakoś nie wyobrażam go sobie na dole. xP
OdpowiedzUsuńNaprawdę, czapki z głów i ukłon w Twoją stronę, świetnie to zakończyłaś, bez ckliwości, słodkości po prostu świetnie. Mam nadzieję, że w niedługim czasie coś napiszesz, bo mam takiego głoda strasznego. *___*
Wybacz, że tak którko, ale choram jest trochę i łeb mnie boli. ^^"
Pozdrwaiam
Hibari.
Nigdy, naprawdę nigdy nie czytałam zakończenia, które tak by mi się podobało. Na serio. Fakt, nie czytałam zbyt wiele, bo większość opowiadań dalej jest w fazie powstawania ale i tak to było najlepsze.
OdpowiedzUsuńNo i skończyło się. Piękny Happy end. Nie wiem, co mógłbym dodać. Ciesze się, że Naruto pozostał szczery wobec Hinaty i, co najważniejsze, wobec siebie. Szkoda tylko, że Sasuke nie zezwolił xD
OdpowiedzUsuńZ niecierpliwością czekam na kolejne ficki.
OMG !! To był chyba najpiękniejszy koniec jaki można sobie wymarzyć ! SaNu-sama ! Normalnie jestem wzruszona ! Boże ! Coś pięknego ! xD No nie moge ... x33 Cieszę się, że znalazłam pani bloga, bo bez niego moje życie nie byłoby takie samo ! (dziwnie to zabrzmiało xP, ale to prawda) Potrafi mi pani poprawić humor jedną notką ! ^__^ Opisała pani charaktery Sasu i Naru w idealny sposób ! No cud po prostu !
OdpowiedzUsuńPozdrawiam ;***
Arika-chan
Normalnie zakochałam się! Zakochałam się jak jakaś gówniara! A takową z wieku nie jestem... Żeby nie było... jestem całkiem pełnoletnia:). No ale jestem w ciężkim Tsukiyomi Zachwytu po tym opowiadaniu. Ogólne nie przepadam aż tak bardzo za SasuNaru, bo to zbyt utarty schemat, a ja lubię coś z finezją. Jednak dla tego opowiadania straciłam głowę! koleżanko, jesteś genialna! Naprawdę rzadko doceniam jakiekolwiek SasuNaru... Ty jesteś moim mistrzem! No ale tak na poważnie to mi się podobało. Ten chłód Sasuke. Taki prawdziwy. wyczuwalny. Nie jak zazwyczaj... I To nie jest podlizywanie się. Nie szastam komentarzami na prawo i lewo. Coś naprawdę musi mnie wprowadzić w Tsukiyomi, abym poświęciła choć chwilę na komentarz... Nie chcę się narzucać, ale jak będziesz miała ochotę, to zajrzyj tu... Chciałam nieco ubarwić ten schemat pisząc coś swojego. Przedstawić Sasuke inaczej, jako kogoś bardziej radosnego i zawziętego. podobnego do Uzumakiego... Więc to link... http://w-zasiegu-dloni-sasu-naru.blog.onet.pl/. Jak zechcesz to się nie obrażę. Wręcz będę bardzo, ale to bardzo wdzięczna:). I jak mogę prosić to powiadamiaj o nowościach, albo na blogu, albo na poczcie: annodominik@autograf.pl albo przez gg:15814309. Ale już nie ględzę... Nie zanudzam swoim ględzeniem... powodzonczusia na drodze pisarskiej. pozdrowionczusia!:) ASz/.
OdpowiedzUsuńKKKYYYYYAAAAHHHH!!!!!! Świetne! Bardzo dobrze opisane. Tylko wielka szkoda, że się już skończyło...eh
OdpowiedzUsuńPozdr. ;))
~~Malutka~~
A to jest zdecydowanie mój faworyt! To ff jest po prostu miażdżące- i to pod każdym względem. Świetnie napisane, pełne emocji, logiczne i prawdziwe( jeżeli mogę się tak wyrazić;)). Zostanie w mojej pamięci na długo- i nawet pozwolę sobie powiedzieć, że jest to chyba najlepsze SasuNaru, jakie czytałam. Kompletnie mnie porwało. Ukłon w Twoją stronę!
OdpowiedzUsuńThfunandthefiction
Boskie *-*
OdpowiedzUsuńOby tak dalej! ;3
Powodzenia ^^
Oj, uwielbiam to opowiadanie, jest świetne w każdym calu, to coś co warto przeczytać.
OdpowiedzUsuńJednak było trochę błędów, ale nie będę się bawić w wypisywanie ich, gdyż fabuła je stanowczo przebija.
Mimo, iż to cztery rozdziały, nie czułam takiego niedosytu, jak czasami kończę jakieś opowiadania.
No to hwaiting całym sercem!
Hejeczka,
OdpowiedzUsuńwspaniale, dobrze że Naruto nie chciał oszukiwać Hinaty, ale co za wredny Uchiha nawet w dzień rozwodu nie pozwolił mu być na górze ;)
weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie Monika
Hejeczka,
OdpowiedzUsuńwspaniały rozdział, cieszę się że Naruto nie zamierzał oszukiwać Hinaty, i powiedział jej prawdę... ale co za wredny Uchiha nawet w dzień rozwodu nie pozwolił Naruto być tym dominującym ;)
Dużo weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie Zośka