16 kwietnia 2011

Drop your pants! - part 1


Tym razem coś zupełnie innego. Pisane podczas tak zwanej głupawki może razić niektórych czytelników. Ostrzegam, zero kanonu, zero czegokolwiek :)
_________________________________________

Naruto Uzumaki miał w swoim życiu dwa cele. Pierwszym i zupełnie oczywistym było wysłanie na emeryturę Tsunadę i zajęcie jej miejsca jako Hokage. Drugim, może nieco mniej spektakularnym, ale równie istotnym – zajrzeć Sakurze pod spódnicę. O tak! To było coś, co starał się osiągnąć odkąd skończył sześć lat. Różowowłosa koleżanka zawsze nosiła krótkie mini, a on, śliniąc się niemiłosiernie, wyobrażał sobie, co jest pod spodem. Próbował różnych metod. Czatował przyklejony do ściany łaźni, wyglądał zza krzaków obok gorących źródeł, był miły, służył pomocą w każdej sytuacji, posunął się nawet do wyznania miłości – byle tylko zawędrować wzrokiem pod materiał spódniczki. Nic nie zadziałało, a jego sytuacja pogarszała się z roku na rok, zwłaszcza że pięść Sakury stawała się coraz bardziej niebezpieczna, a on - coraz bardziej zdeterminowany... Na tyle zdeterminowany, żeby w końcu, pod groźbą własnego kalectwa, chwycić się ostatniej deski ratunku…
- Sasuke-kun – usłyszał z daleka pełen entuzjazmu głos.
„Naruto, to jest twoja chwila prawdy” – pomyślał, wygładzając granatowy materiał koszulki i  czując, że drewniany mostek, słynne miejsce spotkań drużyny siódmej, będzie świadkiem epokowego wydarzenia w jego życiu.

Sasuke Uchiha siedział przy stole z kubkiem czarnej kawy w ręku i czytał poranne wydanie „Shinobi na gorąco”. Akatsuki znów uderza, są ofiary! – głosiły wielkie, czerwone litery  na okładce tabloidu. Sasuke leniwie przerzucił kartki i z wrażenia opluł papier kawą. Na rozkładówce magazynu pod napisem: Kultowa grupa uderza nowym stylem! widniało zdjęcie Itachiego, prezentującego czarny płaszcz w czerwone chmurki. Nowe wzory i kolory. Fani na całym świecie chcą to mieć. Wybuchła panika w jednym z największych centrów handlowych w Suna Gakure. Powodem była opóźniona dostawa replik ubrań. Jak podał rzecznik Suna Gakure  - Kankuro, w zamieszkach ucierpiało dwadzieścia siedem osób. Ich życiu nie zagraża niebezpieczeństwo... Sasuke przewrócił oczami i złożył gazetę na pół, robiąc z niej podkładkę pod kubek. Kawa była jeszcze ciepła, więc denko odcisnęło się na papierze. Idealnie na twarzy Itachiego - zauważył z satysfakcją Sasuke. Irytowała go już ta popularność Akatsuki. Żeby jeszcze istniał jakikolwiek powód tego uwielbienia. Ale nic z tych rzeczy. Zebrało się paru frajerów, jeden nie lepszy od drugiego, i  mącili umysły biednych ludzi jakimś „public relations”. To było podobno cholernie silne genjutsu, robiące sieczkę z mózgu.  Sasuke wolał trzymać się od tego z daleka. Dwa lata temu jeden z członków Akatsuki, niejaki Orochimaru - facet wybitnie drażniący zmysł estetyczny Sasuke  swoimi tłustymi włosami, zaproponował mu korespondencyjnie współpracę. Sasuke pokazał list Kakashiemu, pamiętał, że było tam coś  o boskim ciele i pracy w grupie, ale naprawdę wówczas nie rozumiał, dlaczego sensei dziwnie chichotał i radził pilnować swojego tyłka. A właśnie, skoro już o tym mowa, Sasuke uznał, że  dawno nie skopał tyłka swojemu największemu rywalowi. Czas to nadrobić!

Naruto, niepewny stanu swojego uzębienia i tego, czy w ogóle da radę ustać na własnych nogach, oparł się o barierkę mostka, na którym przed kilkoma minutami doszło do iście dantejskich scen.  O pierwsze miejsce rywalizowały ze sobą cios w szczękę, kopniak poniżej pasa i wyrwanie z furią szczebelka barierki – wszystko oczywiście w wykonaniu rozwścieczonej Sakury. Naruto sam nie wiedział, co zrobił źle. Tygodniami przyglądał się Sasuke, ćwiczył jego ruchy, gesty i wyniosłe miny przed lustrem, zdzierał sobie gardło, chcąc uzyskać niższy głos, a technikę transformacji opanował do perfekcji  – wszystko na nic. Sakura i tak się domyśliła, że to on. Może trochę przesadził z prychnięciami, może za mocno odrzucił grzywę z czoła, może wyczuła od niego zapach ramenu…  Westchnął i spojrzał w dół. Na dość szerokiej drewnianej poręczy wyryta była chyba cała miłosna historia Konohy. Tsunade ma fajne cycki obok przekreślonego Tsunade to deska czy Orochimaru lubi chłopców były już dość zatarte, ale obok widniały całkiem nowe S.H + S.U = W.N.M,  I.Y. + S.U. = W.N.M, plus jeszcze kilka innych inicjałów dodawanych do imienia i nazwiska czarnowłosego geniusza, wszystkie obrysowanie serduszkami i wszystkie zapewniające o wielkiej, nieskończonej miłości. Jedyny, niezbyt pasujący tam obrazek, stanowiła trochę koślawa czaszka z napisem: Sasuke to drań. Autorem był oczywiście nie kto inny tylko Naruto, który swego czasu wyskrobał to wyznanie, czekając na tradycyjnie spóźniającego się Kakashiego.  
- Właśnie, Kakashi! – zawołał, jakby dopiero co do głowy przyszedł mu tak prosty, ale genialny plan.

- Zebranie klubu prawiczków uważam za otwarte! – Naruto stanął na środku znanej mu bardzo dobrze polany w lesie  i  uderzył kunaiem w jeden z trzech kamieni. Około dziesięciu osób pokiwało głową z aprobatą.
Sam nie wiedział, jakim cudem udało mu się zebrać tylu zainteresowanych. Pomijając Sasuke, którego zwabił tu podstępem, obiecując mu gwiazdkę z nieba, a konkretniej porządny sparing, reszta zjawiła się dobrowolnie. Chouji z wypiekami na twarzy objadał się chipsami, kontemplując ich kształty, Shikamaru spoglądał w niebo, nijak nie mogąc odczytać z chmur interesujących go odpowiedzi, Sai malował sylwetki koleżanek, którym jednak zawsze pomiędzy nogami dorysowywał coś, co przypominało penisa. Wstyd przyznać, ale męska część populacji Konohy była do bólu nieuświadomiona. I chyba jedynie Sasuke miał to w głębokim poważaniu. Inni wydawali się tym faktem rozgoryczeni. Również siwowłosy mężczyzna, wychynąwszy zza swojej nieodłącznej lektury, pokiwał głową.
- Sensei, masz największe, przynajmniej teoretyczne doświadczenie w tych sprawach. Dlatego chcemy się od ciebie czegoś dowiedzieć – wygłosił Naruto, wskazując na Kakashiego. Ten spojrzał zdezorientowany zza swojej maski. Sam pojawił się tu po informacje.
- Ale ja nic nie wiem. – Rozłożył bezradnie ręce. – Tu – uniósł do góry tomik – nie ma nic od pasa w dół – oświadczył.
Naruto jęknął. Wychodził o na, że Jirayia, mimo wieloletnich starań, także nic nie odkrył. Ta myśl autentycznie go przeraziła.
- Naprawdę,  żaden z was nic nie widział? – spytał zrezygnowany.
- Tenten powiedziała, że dowiem się po ślubie – oświadczył Neji, który nie spieszył się do kupowania, a już na pewno poślubiania, kota w worku.
- Temari mówi, że za krótko się znamy – westchnął Shikamaru. Cóż, jego dziewczyna gościła w Konoha raz na pół roku, nic więc dziwnego, że glosiła takie teorie.
- Hinata mdleje nawet wtedy, kiedy chcę ją złapać za rękę – przyznał zdegustowany Kiba.
Reszta obecnych, czyli Sai, Lee, Chouji, Kakashi i Iruka pokiwali tylko głowami. Sasuke wzruszył ramionami.
 - Musimy coś zrobić, inaczej Konoha umrze śmiercią naturalną – zawyrokował Iruka. - Musimy wezwać Akatsuki!

Najnowsze trendy. Nowe wzory i kolory… - Sasuke westchnął i odwrócił wzrok od wystawy Konohańskiego Centrum Handlowego. – Akatsuki w wiosce. Przygotuj się na gooooorący występ! – zaatakował go barwny plakat z drugiej strony. Zdruzgotany, z trzema paczkami kawy w ręce, ruszył w stronę domu. Miał dość tej całej szopki. Poza tym Naruto, jak obiecał mu sparing, tak zniknął i go nie było.
- Wielki organizator się znalazł – Sasuke prychnął i przyśpieszył kroku. On już dawno wiedział, że babskie sprawy go nie interesują. Nigdy nikomu nie mówił, ale wtedy do listu Orochimaru dołączona była gazetka. Nie oddał jej wówczas Kakashiemu, bo miała kolorowe obrazki. Obrazki, które jak odkrył niedługo potem, przedstawiały tylko panów. I to, mimowolnie, kojarzyło się Sasuke tylko i wyłącznie z jedną osobą. I tyłkiem, który poza skopaniem go, mógł posłużyć jeszcze do innego celu.