Rywale - rozdział 42

Natuto wsiadł do czerwonej terenówki Itachiego, dopiero teraz dostrzegając na przednim siedzeniu Sakurę. Mruknął tylko „cześć” i przesunął się na miejsce za fotelem kierowcy. Dziewczyna odpowiedziała, nie odwracając nawet głowy. Już na pierwszy rzut oka widać było, że ma nienajlepszy humor. No to jest nas dwoje – pomyślał Naruto.

Itachi spojrzał na zegarek, było już wpół do dwunastej.

– Słuchajcie, przepraszam was, ale musimy po drodze podjechać do firmy, jak nie dostarczę dokumentów przed południem, urwą mi głowę – poinformował i błyskawicznie zapiął pas. Po chwili wyjechał z parkingu i skręcił w stronę centrum miasta.

Naruto oparł głowę o szybę, obserwując szybko zmieniający się widok za oknem. Im więcej myślał o sytuacji, w której się w tym momencie znajdował, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że to wszystko w ogóle nie ma sensu. Itachi może i chciał pomóc, ale chcieć to wcale nie znaczy móc. Przymknął oczy. Dlaczego Sasuke musiał być tak uparty. Tyle razy go przepraszał, czy on nie miał w sobie za grosz wyrozumiałości? To był tylko głupi pocałunek. Nawet Itachi powiedział, że to przecież nie koniec świata. Nie mógł po prostu schować tej swojej cholernej dumy do kieszeni i z nim po prostu porozmawiać?

– Co tam mruczysz? – zapytał Itachi, wjeżdżając na teren firmy. Zaparkował, wyłączył silnik i odwrócił się, patrząc na swojego pasażera.

Chciałeś, to masz

Tekst staroć. Parodia. Ale zauważyłam, że nie mam go na blogu, a chce tu mieć wszystkie swoje teksty więc wklejam. 

Sasuke oparł ręce o drewnianą balustradę i spojrzał w dół. Strumyk płynął tak samo leniwie jak przed laty, zupełnie, jakby nic się nie zmieniło. Ten sam mostek, te same krzaczki przy brzegu, to samo bezchmurne niebo… Tylko czy on sam nie zrobił się aby odrobinę bardziej sentymentalny?

- Draniu – oświadczył uroczyście Naruto, przestępując z nogi na nogę i gniotąc coś w ręku. – To oficjalne ułaskawienie! – Rozprostował papier, niestety, tusz trochę się rozmazał i jedyne, co było widać, to jeden wielki kleks. – Zresztą, nieważne… - Wyrzucił urzędowy dokument do strumyka, który, jego zdaniem, coraz bardziej przypominał rynsztok. Cóż, tak bywa, gdy nie dba się o ekologię. A on sam był ostatnio zajęty dużo ważniejszymi i poważniejszymi sprawami, jak na przykład sprowadzenie stojącego tu i teraz Sasuke do wioski. Z tego całego zamieszania zaburczało mu w brzuchu.

Rywale - rozdział 41

– Zerwali, zerwali… – mamrotał Kakashi, wzruszając ramionami. –  Mało to par zry... Zaraz! Jak to zerwali ze sobą!? – wrzaskiem zaakcentował ostatnie słowa tak, że zapewne było go słychać w całym obiekcie pływalni.

Shikamaru westchnął i oparł podbródek na ręce. Było dokładnie tak, jak się tego spodziewał. – Czy ty próbujesz mi powiedzieć, że oni… – Trener podszedł i mrużąc oczy, wskazał go palcem, sugerując, że jego student najzwyczajniej w świecie z niego kpi. Niestety, wzrok Shikamaru mówił mu, że wcale tak nie jest. – Jak to w ogóle możliwe? – usiadł i spojrzał na nich zdezorientowany.

– No tak się dzieje, gdy chłopak zakochuje się w chło….

– Czy ty masz mnie za kretyna?! Wiem, jak to działa – przerwał mu. – Ale Uchiha?! Nasz Uchiha? Naprawdę? – Po prostu nie był w stanie w to uwierzyć. Przecież ten chłopak miał w całej akademii reputację playboya, który uwiódł niejedną dziewczynę. Ile to już było plotek, których oczywiście starał się nie słuchać, jak na nauczyciela przystało, a które zawsze jakimś sposobem do niego docierały. Sasuke miał na koncie niejedno złamane serce, z czego ponoć nic sobie nie robił. – Nie, to chyba mi się śni. – Odchylił się na krześle tak, że omal uderzył głową w ścianę.

Rywale - rozdział 40

Początek nowego tygodnia nie zapowiadał się dla Naruto zbyt optymistycznie. Nie dość, że w nocy nie mógł spać, cały czas zastanawiając się nad tym, co powiedział Sasuke, to jeszcze, żeby dotrzeć na uczelnię, musiał wpakować się do zapchanego jak zwykle o tej porze autobusu, bo jego rower wymagał naprawy. Wczoraj chciał rozładować frustrację, więc dość długo jeździł po wyboistym leśnym terenie. Pech chciał, że w pewnym momencie nie wyrobił zakrętu i wygiął przednie koło. Sam też się trochę poobijał, czego dowodem były siniaki na biodrze i ramieniu.

 Westchnął i pchnął drzwi do auli. Od razu zauważył Sasuke, który siedział w drugim rzędzie i obojętnym wzrokiem wpatrywał się w jakiś bliżej nieokreślony punkt. Głowę opierał na rękach i nie zwracał uwagi na nic, co się dzieje dookoła niego. Nawet nie zauważył, że wszedł. Naruto znów poczuł nieznośny ścisk w żołądku. Zrobiło mu się żal, kiedy przypomniał sobie te wszystkie momenty, ten czas, gdy nawet na zajęciach się nie rozstawali. Zazwyczaj siedzieli w ostatnim rzędzie, gdzie mieli widok na wszystkich, ale mało osób miało widok na nich. Sasuke miał zwyczaj przysuwania się, udawał wtedy, że chce zajrzeć mu do notatek, ale obaj wiedzieli, że wcale nie o to chodzi. Czasem rzucał złośliwe komentarze, na temat zachowań niektórych osób, bywało, że zabierał mu długopis, twierdząc, że i tak nic ciekawego nie napisze, a on sam swojego zapomniał, a przez to, jak dogryzał Kibie, Naruto raz prawie został wyrzucony z wykładu, takiego dostał ataku śmiechu. A teraz Sasuke siedział sam i nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. Tak strasznie za nim tęsknił… Nie miał pojęcia, jak wytrzyma nadchodzące dni. Podniósł głowę i rozejrzał się, szukał Shikamaru, ale…

Rywale - rozdział 39

W poniedziałek rano Sasuke przyjechał na uczelnię w podłym nastroju. Właściwie to taki humor nie opuszczał go od wczorajszego poranka, kiedy to Naruto zafundował mu rewelacje z dnia urodzin Hinaty. Jednak im dłużej o tym myślał, tym częściej dochodził do wniosku, że to mógł być po prostu jakiś żart. Na imprezach, a zwłaszcza imprezach studenckich, miewały miejsce naprawdę różne dziwne sytuacje.

– Sasuke, poczekaj na mnie!

Odwrócił głowę. To był Neji, który właśnie zamykał swój samochód i machał, żeby się zatrzymał. Chwilę później podszedł, chowając kluczyki do kieszeni spodni.

– Szkoda, że cię nie było w sobotę – zaczął, poprawiając sportową torbę na ramieniu. – Działy się ciekawe rzeczy.

Sasuke tylko wzruszył ramionami. Nie miał ochoty rozmawiać na ten temat, w końcu przez to wszystko był teraz w takim a nie innym nastroju.

– Dobra, słuchaj, przejdę od razu do rzeczy, bo widzę, że jesteś nie w humorze. Pamiętasz, kiedyś pytałem cię o Naruto, czy on kogoś ma, i powiedziałeś, że tak.

– No tak, przypominam sobie. A co?

– A no bo widzisz, na urodzinach Hinaty on się z nią całował. I teraz tak się zastanawiam, wiesz, to moja kuzynka, nie chciałbym, żeby…

Rywale - rozdział 38

Sasuke nie pożyczył Naruto samochodu. Nie pomogły żadne negocjacje, prośby ani nawet groźby. Uparł się jak osioł, że na weekendową premierę nowej gry wybierze się akurat Hondą. Również zapewnienia brata, że przecież może jechać razem z nim, nic nie dały.

– Nie będę puszczał żadnego reggae – spróbował jeszcze raz go przekonać Itachi, przytrzymując kolanem wielką, wyładowaną po brzegi, papierową torbę z zakupami i otwierając wygrzebanym chwilę wcześniej z kieszeni kluczem drzwi wejściowe. Sasuke tylko wzruszył ramionami i pchnąwszy drzwi ramieniem, wszedł do domu. On również niósł zakupy, dwie duże torby, zza których ledwo co widział. Łup! Akamaru skoczył w ich stronę jak śnieżny pocisk armatni, omal nie zwalając z nóg. Kilka pomidorów wypadło z torby Itachiego i potoczyło się po podłodze przedpokoju. Akamaru, próbując złapać wszystkie naraz, połowę porozgniatał łapami.

– Po co mamie tyle tego? – Sasuke odstawił zakupy na stół. Zdjął kurtkę i ubłocone buty. – Przecież ona nawet nie potrafi gotować.

– Potrafi, potrafi. Kiedyś robiła świetne naleśniki z serem, mówię ci. A, właśnie, zapomniałam ci powiedzieć, że to nie dla mamy, bo zdecydowali się pojechać dzień wcześniej,  tylko dla mnie. Chłopaki wpadają dzisiaj na becikowe.