Sasuke
siedział na łóżku, opierając się o wezgłowie. Było mu trochę niewygodnie, bo
jego zdaniem ten akurat mebel służył głównie do spania i innych, znacznie przyjemniejszych
rzeczy, jednak kanapy niestety Naruto nie posiadał. W ogóle jego mieszkanie –
jak zdążył zauważyć już kiedy tu ostatnio przychodził – było naprawdę niewielkie.
Jedno pomieszczenie, które pełniło rolę sypialni i pokoju dziennego połączone sporym
drewnianym blatem z kuchnią oraz łazienka i mały przedpokój. Sam był przyzwyczajony
do dużego domu i przestrzeni, zwłaszcza, od kiedy praktycznie mieszkali tam
tylko z Itachim. Jednak Naruto nie narzekał. Twierdził, że dla niego samego
taka kawalerka była akurat. Nie miał za dużo do sprzątania, choć z tego, co było
widać na pierwszy rzut oka, nawet to lubił sobie czasem odpuścić.
Naruto
od pewnego czasu kręcił się po pokoju, nie mogąc sobie znaleźć miejsca. Co
chwilę otwierał też drzwi lodówki, wsadzając do niej głowę i szukając czegoś,
czego najwyraźniej tam nie było.
– Naprawdę
sądzisz, że jeżeli za pięć minut jeszcze raz ją otworzysz, zmieni się jej
zawartość? – Sasuke zmrużył oczy.
– Draniu, nie czepiaj się – Naruto tylko jęknął,
padając na łóżko i obejmując rękami poduszkę. – Głodny jestem, muszę iść po coś
do jedzenia – westchnął cierpiętniczo, wywołując tym uśmiech na twarzy Sasuke.
– Zaproponowałbym ci pizzę, ale… – nie zdążył
dokończyć, bo Naruto w jednej sekundzie rzucił się na niego, wyrażając tym samym
swoją bezgraniczną radość z tak genialnego, według niego oczywiście, pomysłu. – Ale
nie możesz jeść codziennie takich rzeczy – wydusił w końcu Sasuke, spychając go
z siebie. Czy ten chłopak naprawdę tak uwielbiał pizzę, że dostawał na wzmiankę
o niej małpiego rozumu?
– A to
niby dlaczego? – Mina Naruto wyraźnie zrzedła. Tak, chyba właśnie
tak było.
– Bo zamienisz
się w jedną wielką kluchę i nie będzie ciebie pożytku na zawodach. – Sasuke
patrzył z wrednym uśmieszkiem, jak Naruto się zżyma. Lubił się z nim droczyć i
za cholerę nie umiał sobie odpuścić żadnej okazji. A ta teraz była idealna.
Wiedział, jaka będzie reakcja, dlatego to zaproponował, ale, szczerze mówiąc,
wiedział też, że nie powinni jeść tak często tego typu rzeczy. Utrzymanie kondycji
wymaga oprócz treningów również racjonalnego odżywiania się.
– A
jeżeli cię przekonam? – Naruto najwyraźniej postanowił zmienić strategię.
Pochylił się nad nim i zaczął całować jego kącik ust, a potem powoli
przesuwając się po policzku w stronę szyi. I może nawet to kuszenie by mu
wyszło, bo Sasuke westchnął, gdy tylko język dotknął wrażliwego miejsca za
uchem, niestety, cały efekt popsuło burczenie, które niefortunnie wydobyło się z
brzucha. – Ja pierdolę – zaklął. Cały nastrój szlag trafił.
Sasuke
parsknął i przewrócił go na poduszki. To, co przed chwilą robili podobało mu
się tak bardzo, że nie zamierzał przerywać. Po chwili Naruto poczuł wilgotne
usta drażniące jego wargi. Jęknął cicho, wczepiając palce w czarne włosy i
pogłębiając pocałunek. Po chwili otarł się też kolanem o krocze Sasuke, na co
ten zareagował pomrukiem aprobaty. Naruto naprawdę na niego działał. Bardzo. Tak
bardzo, że… Przełknął ciężko. Przez długi czas mógł go tylko obserwować, bo ten
nawet nie chciał z nim rozmawiać. Potem przyszły pocałunki, dotyk… Tylko ten
dotyk przestawał już wystarczyć. Ręce Sasuke bezwiednie zjechały na biodra Naruto,
przyciągając go bliżej. Wczoraj posunęli się o krok dalej, ale nie kochali się
tak naprawdę. Jeśli teraz nie przerwą…
– To
może jednak zabierzesz mnie na pizze? – Naruto w najmniej spodziewanym momencie
oderwał się od niego. I mimo że oddychał ciężko, a w jego oczach było widać
podniecenie, to uśmiechnął się wrednie.
– Jesteś podły… – Sasuke chciał na powrót go pocałować,
ale on uciekł głową w bok.
– Nie podły,
tylko głodny – stwierdził i na dowód znów zaburczało mu w brzuchu. Sasuke tylko
westchnął ciężko i pokręcił zrezygnowany głową. No cóż, z czymś takim nie było
sensu walczyć. Co to byłby za nastrój, gdyby Naruto non stop myślał tylko o
jedzeniu.
– No to
się zbieraj, musimy jeszcze pojechać do mnie po ciuchy – wstał, ignorując Naruto,
który zadowolony szczerzył się jakby dostał gwiazdkę z nieba. Młotek i już!
Sasuke
tym razem nie musiał kląć na źle ustawiony samochód Itachiego, bo czerwonego SUW-a na podjeździe zwyczajnie nie
było. Szczerze wątpił, żeby brat schował pojazd do garażu, wszystko wskazywało więc
na to, że nie ma go w domu.
– Poczekaj, przebiorę się i wracam – rzucił do
Naruto i zostawiając go na parterze, wbiegł po schodach na piętro.
– Jasne, masz co przede mną ukrywać – ten tylko
mruknął, siadając przy stole w kuchni. Na blacie stał kubek w muchomorki z
resztkami kawy w środku, a obok wysoka szklanka zapełniona do połowy sokiem
pomarańczowym. Najwyraźniej Itachi miał gościa.
Po
chwili Naruto znudziło się siedzenie przy stole. Sasuke dość długo nie wracał i
w pewnym momencie zaczął się zastanawiać, co on takiego robi. Kiey przytulali
się na jego łóżku, wyczuł że był podniecony, więc może… Parsknął śmiechem. Chyba
za dużo zaczął sobie wyobrażać. Wstał i żeby zając czymś myśli, zaczął chodzić
po kuchni, zaglądając w każdy zakamarek. Całe pomieszczenie było bardzo
nowoczesne, ale typowe: szafki na naczynia, zlew, piekarnik, zmywarka… Jedyne,
co się wyróżniało, to lodówka. Jej stalowego koloru prawie w ogóle nie było
widać, bo cała obwieszona została różnego rodzaju karteczkami. Naruto z nudów
zaczął je czytać. „Zapłacić rachunki”, „Kupić worki do odkurzacza”, „Posprzątajcie
salon, mamy dzisiaj gości”. Kartki stanowiły jakby kronikę życia rodziny
Uchiha. Zwłaszcza, że oprócz zwykłych informacyjnych notek, wisiały tam też
inne, jakby specjalnie przyklejone, między innymi niebotycznie wysoki rachunek
za telefon, strona z dzienniczka z dużą czerwoną piątką – podpisana: „pierwsza
ocena Sasuke”, czy wycinek z gazety przedstawiający ranking najszybciej
rozwijających się firm. Była też uwaga szkolna: „Itachi biega po klasie,
rzucając w dziewczynki mokrą gąbką. Na pytanie – co
robi, odpowiada – znakuję bydło”, po przeczytaniu której Naruto wręcz zwinął
się ze śmiechu.
– Z
czego się cieszysz? – Sasuke, ubrany tym razem w ciemne spodnie i grafitową
sportową koszulę, stanął przy nim.
– Z
tego. – Naruto, nadal rżąc jak głupek, wskazał kartkę. Jego pierwsze wrażenie
było trafne, Itachi naprawdę był zupełnie inny niż Sasuke i – Twój brat jest niemożliwy.
– Żebyś
wiedział. – Ten tylko pokręcił głową. – Do dzisiaj jest dumny z tej uwagi.
Jakby było z czego.
– No
coś ty, też bym taką chciał! – Naruto roześmiał się, a niebieskie oczy zalśniły
przekornie. Jasne, sam w szkole dostawał
uwagi, ale żadna nie była tak zajebista. Że też on na coś takiego nie wpadł! Szkoda,
że nie chodził do liceum z Kibą, bo pewnie wymyślili by coś jeszcze lepszego.
– Więc jesteś
tak samo walnięty jak on. – Sasuke pokręcił głową. Nadal nie rozumiał, co takiego
ludzie widzieli w jego bracie, że aż tak go uwielbiali.
– Nawet,
jak jestem, to co z tego? I tak mnie kochasz – rzucił Naruto, nadal się śmiejąc
i dopiero po chwili uzmysławiając sobie, co właściwie powiedział i jak to
zabrzmiało. Zamarł. – To znaczy, no wiesz, tak się mówi – powiedział szybko, nawet
trochę za szybko i wzruszył ramionami, chcąc ukryć zmieszanie. Cholera, no w
odniesieniu do kumpli byłoby wiadomo, co ma na myśli, stwierdzenie: „stary,
kocham cię”, zwłaszcza po pijaku, było czymś normalnym, ale… No to był Sasuke.
Sasuke, który był jego chłopakiem. I do którego naprawdę coś czuł…
– Wiem,
młotku. – Sasuke odwrócił się w stronę drzwi, brzdękając kluczami. Sam też
poczuł się dziwnie, zrobiło mu się nagle bardzo gorąco, choć wolał to
zignorować. – Idziesz? – rzucił przez ramię.
– Jasne.
– Naruto, choć chwilę wcześniej najchętniej jeszcze pobuszowałby wśród
karteczek, bo może udałoby się znaleźć jakąś inną „perełkę”, to jednak teraz wolał
po prostu zmienić temat.
Sasuke
tym razem zdecydował, że pojadą do nowo otwartego centrum handlowego. Słyszał,
że mają tam dobrą włoską pizzerię, choć sam jeszcze w niej nie był. Jednak
kiedy tylko tam dotarli, pożałował wyboru. Lokal może i był ładnie urządzony, w
jasnych kolorach, ale jako że był nowy, cieszył się dość dużym
zainteresowaniem. Sasuke wolał miejsca, gdzie przychodzi mniej osób, naprawdę
nie znosił tłoku. Co innego Naruto. Ten wydawał się być swoim żywiole, kiedy
tylko pojawili się wewnątrz olbrzymiego budynku. Zwracał uwagę na każdą wystawę
i komentował wszystko po drodze. Pizzeria też mu się spodobała, dlatego nie Sasuke
machnął ręką i nawet nie proponował zmiany lokalu. Trudno, jakoś przeżyje.
Trochę
poprawił mu się humor, kiedy zauważył, że w menu są zróżnicowane potrawy. Naruto
mógł opychać się pizzą od rana do nocy, ale on nie przepadał za nią jakoś szczególnie.
A już na pewno aż nie tak, żeby ją jeść codziennie. Wybrał ryż z kurczakiem i
warzywami, na co Naruto tylko pokręcił nosem i zamówił dużą pizzę z ostrym
peperonii.
– Na
twoim miejscu nie jadłbym aż tak pikantnych rzeczy – stwierdził Sasuke, kiedy
zamówienie znalazło się na stole.
– E tam,
te kilka papryczek, pikuś! – Naruto, jakby dla udowodnienia swojej teorii,
chwycił jedna i wpakował sobie w całości do ust. – Nic takiego – stwierdził, rozgryzając ją. Po chwili jego
oczy jakby pociemniały, a on sam chwycił szklankę wody, wypijając na raz
całość. – Ale pali, daj mi swoją wodę – wychrypiał.
– Woda
ci nie pomoże, nie trzeba było być takim zachłannym – westchnął się Sasuke,
patrząc na coraz bardziej czerwoną twarz Naruto. Pokręcił głową zrezygnowany,
ale po chwili poprosił kelnerkę o sok grejpfrutowy. Ten młotek jak zwykle nie
słuchał i chciał udowadniać nie wiadomo co i przede wszystkim nie wiadomo po
co.
– Przestań
się czepiać – Naruto tylko fuknął i ułamał kawałek ciasta z brzegu, popijając
napojem. Powoli uczucie ognia w przełyku słabło, choć nadal było odczuwalne. Sasuke
uśmiechnął się z satysfakcją, patrząc, jak odgarniane widelcem papryczki lądują
z boku talerza, a Naruto mamrocze coś pod nosem.
– Jesteś
strasznie uparty, wiesz? – Ciemne oczy spojrzały na niego uważnie, kiedy w
końcu doszedł do siebie i zaczął objadać się pizzą.
– I kto
to mówi – odpowiedział Naruto, kiedy przełknął jedzenie. – Jesteś tak samo
uparty jak ja. Kiedyś czytałem, że dwie uparte osobowości razem to katastrofa –
stwierdził z miną znawcy.
– Gdzie
to czytałeś? W jakiejś babskiej gazecie? – Sasuke spojrzał na niego kpiąco.
Wielokrotnie widział, jak podekscytowane koleżanki czy z liceum, czy już ze
studiów, robiły sobie jakieś głupie testy z czasopism. Najgorsze było to, że
niektóre naprawdę w nie wierzyły. – Więc twierdzisz,
że stanowimy katastrofę?
– Nie,
ale zagrożenie dla otoczenia to na pewno. Zwłaszcza ty… Ałł – Naruto jęknął i
skrzywił się, bo poczuł dość niedelikatnie kopnięcie go pod stołem. Gdyby nie
to, że Sasuke zabrał go jednak na tę pizzę i w sumie musiał jeszcze prowadzić
samochód, oddałby mu dużo mocniej.
Był
już praktycznie wieczór, kiedy szli do wyjścia centrum handlowego, bo Naruto
wręcz zmusił Sasuke do odwiedzenia sklepu ze sprzętem pływackim. Na wystawie
stał nowy model skutera wodnego i aż mu oczy zaświeciły się na jego widok.
Ostatnio trochę się tym interesował, więc chciał koniecznie poznać wszystkie
szczegóły, a sprzedawca, który kojarzył Sasuke, chyba liczył na premię ze
sprzedaży, bo odpowiadał wyczerpująco na każde pytanie. Jakież było jego
rozczarowanie, kiedy na koniec obaj po prostu wyszli ze sklepu, nie zostawiając
grubszej gotówki.
Parter
galerii stanowił ogromny supermarket, cukiernia oraz mała kawiarenka. Można tam
było wypić kawę, zjeść ciastko i spokojnie, na siedząco, przejrzeć zawartość
portfela, nie narażając się na upadek, gdyby okazało się, że ktoś wydał o wiele
więcej niż zamierzał. Kawiarenka była otwartą przestrzenią, ogrodzoną jedynie
ozdobnymi roślinami i kilkoma filarami. Sasuke już miał skierować się do
wyjścia, gdy poczuł, jak Naruto ciągnie go za rękaw, nie pozwalając iść dalej.
Zirytowany, bo tamowali ruch, odwrócił się i spojrzał na niego pytająco. Ten
tylko pokręcił głową i wskazał na coś, a raczej kogoś. Sasuke z początku nie
wiedział, o co mu chodzi, ale kiedy Naruto wskazał miejsce jeszcze raz, tym
bardziej już mniej dyskretnie, w końcu zauważył, o co mu chodzi. W kawiarence,
przy jednym ze stolików, siedział jego brat. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby
nie to, że siedział z nikim innym, tylko z dziewczyną, która napsuła jemu i
Naruto tyle nerwów. Itachi był tu z Sakurą i, o zgrozo, wyglądali tak, jak się
wygląda na randce. Sasuke mógłby się jeszcze łudzić, że spotkali się
przypadkiem, gdyby nie to, że chwilę później Itachi chwycił ją za rękę. I nie
był to żaden gest pocieszenia, ani nic z tych rzeczy. O kurwa!
– Nie
wierzę – szepnął sam do siebie, zupełnie przestając zwracać uwagę na
przechodzących ludzi. Jakaś kobieta syknęła, że nie sterczy się jak słup
pośrodku ruchliwego pasażu, ale ją zignorował. Dopiero głos Naruto wyrwał go z
otępienia, które wywołał ten dość szokujący obraz.
– Widziałem ich kiedyś razem w akademiku, ale
nie myślałem, że chodzą ze sobą – zaczął niepewnie. Był świadomy reakcji Sasuke
– zdecydowanie nie podobało mu się to co
zobaczył – i wcale mu się nie dziwił. Dlaczego ze wszystkich
dziewczyn w mieście akurat Sakura? Przecież ona… ona… on był dla niej za dobry
i już. Znał co prawda Itachiego od niedawna, mieli okazję porozmawiać może trzy
razy, ale to wystarczyło, żeby uznał go za kogoś naprawdę fajnego. A Sakura to…
Nie chciał nawet w myślach wypowiadać pewnego epitetu, ale ona zdecydowanie nie
zasługiwała na kogoś takiego jak starszy Itachi.
– Nie
sądziłem, że mój brat jest takim idiotą. – Sasuke zmarszczył brwi.
Po
chwili chwycił Naruto za rękaw i wyciągnął go na zewnątrz. Nie mówiąc nic,
podszedł do samochodu i oparł się o drzwi. Wciągnął głośno powietrze, widać
było, że jest niesamowicie wkurzony. On, nigdy nie pokazujący po sobie emocji,
tym razem nie był w stanie ich ukryć. Gdyby palił, na pewno nie wystarczyłby mu
teraz jeden papieros, jednak on nie miał w zwyczaju w ten sposób opanowywać
nerwów.
– Będę
z nim musiał pogadać. Wyperswadować mu to jakoś – stwierdził po chwili. Nie
była to najmilsza wizja, bo nigdy wcześniej nie wtrącał się w życie Itachiego.
Ba, nawet nie rozmawiał z nim tak na poważnie. Zawsze zbywał go, kiedy ten pytał,
co u niego i nigdy nie odwdzięczał się żadnym zainteresowaniem. Ale teraz to
inna sprawa. Żaden Uchiha nie będzie zabawką Sakury Haruno.
Tego
dnia Sasuke odwiózł Naruto do domu, a sam wrócił do siebie. Co prawda ten
proponował, aby został u niego, ale odmówił. Był naprawdę w kiepskim humorze i
nie chciał, żeby to się na kimś odbijało. Wolał w samotności pomyśleć nad tym,
jak pogadać z Itachim. Nie miał pojęcia, co powiedzieć i w jaki sposób. Nie
miał nawet pojęcia, jak zacząć.
Nastawił
wodę na kawę, ale po chwili wyłączył gaz. O tej porze lepiej napić się czego
innego. Zerknął na stół, na którym stał kubek Itachiego i szklanka z sokiem. Była
tu – pomyślał. Po chwili jednak uznał, że zaczyna przesadzać. Sok mógł być
kogokolwiek, przecież często przychodził
tu Sasori. Sasuke wylał resztkę
napoju i wstawił szklankę do zlewu, to samo zrobił z kubkiem. Wyjął z lodówki
butelkę wody mineralnej i poszedł do salonu. Nie miał pojęcia, kiedy Itachi wróci,
ale chciał na niego poczekać. Usiadł na
kanapie i włączył telewizor. Na ekranie wyświetliła się reklama. Przełączył na
inny program, ale tam nadawali jakiś reality show.
– Banda
idiotów – mruknął pod nosem, patrząc na dwie blondynki biegające za jakimś
umięśnionym facetem. Usiłowały wepchnąć go do wody. Po drugiej stronie basenu
całowała się jakaś para. Sasuke, chcąc nie chcąc, przypomniał sobie, jak na pływalni Sakura wdzięczył się do Naruto,
jednocześnie co chwilę zerkając w jego stronę. Zirytowany znów przerzucił
kanał. I kolejna reklama. W końcu, po wielu próbach, znalazł jakiś film
sensacyjny i dochodząc do wniosku, że i tak niczego lepszego nie znajdzie, rzucił
pilot na stolik.
Miło, że napisałaś(chyba zawsze to mowie. Ale sie przestraszylam, jak napisalas, ze bedzie cos, co sie nie spodoba. myslalam ze zrezygnowals z happy endu(wiem, wiem, to nie mozliwe) albo cos. a Itachiemu pewnie przejdzie, az taki glupi nie jest. a wiesz, ze u mnie w miescie tez otwarli nowa galerie? i tez jest taka fajna kawiarnia:D no nic, pisz dalej
OdpowiedzUsuńBardzo fajna notka ;))
OdpowiedzUsuńFaktycznie, nie spodobało mi się to z Sakurą i Itachim, ale wierzę, że masz w tym jakiś Swój cel, bo sama po prostu nie trawię tej pary.
Notkę bardzo przyjemnie mi się czytało. I taka mała prośba z mojej strony : napisz proszę jakąś romantyczna, dłuższą niż poprzednie, romantyczną sceną między Sasuke i Naruto. Onegai!
Pozdrawiam i życzę weny ;))
Pamiętaj o nas xDD
Tarquin-chan
Bardzo fajne, jak każda notka. :) Prawdziwie rozczuliła mnie "pierwsza ocena Sasuke", od razu zobaczyłam małego chłopca, dumnego jak nie wiem^^. Dawno nie pisałaś, co u ciebie słychać?
OdpowiedzUsuńBardzo lubię twoich Sasuke i Naruto, są dosyć kanoniczni. Nie mam nic przeciwko, żeby Tachi tulił się z Sakurą, ostatecznie to nawet pasuje do jego wizerunku naiwnego wariata :)
Lloyd (zapomniałam hasła i muszę być anonimowa:(
Itachi i... Sakura? oO o żesz w mordę kopane.
OdpowiedzUsuńmam nadzieję, że to nie będzie nic poważnego... uh. no teraz to mam wielkiego smaka na część kolejną. mam cichą nadzieję, że następny rozdział ukaże się wkrótce. <3
pozdrowienia!
Prawdę mówiąc już od jakiegoś czasu spodziewałam się tego, że Itachi i Sakura są ze sobą.... ale mam nadzieję/ modlę się o to, aby Haruno coś głupiego odwaliła xD. Nienawidzę jej xD.
OdpowiedzUsuńCieszę się, że znalazłaś czas na napisanie tej notki. Oczywiście jak zwykle podobało mi się ;3
By Pazurek
Fajny rozdział, podobał mi się a do tego nie mogę sie już doczekać się następnej noteczki. Pozderki :*:*:*:*
OdpowiedzUsuńBy: Cloud
Cieszę się, że już jest kolejny rozdział, bo trochę na niego czekałam ;) A to z Sakurą i Itachim jest passe oni zupełnie do siebie nie pasują ;/ No ale nic to twoje opowiadanie i pisz jak chcesz a ja i tak je będę czytać ze względu na wszystko ;)
OdpowiedzUsuńNo ja też byłam lekko w szoku jeśli chodzi i Itachiego i Sakurę, ale po wstępie spodziewałam się czegoś gorszego, więc spoko ^^
OdpowiedzUsuńRozdzaił bardzo fajny, miło się czytało. ;]
Tarquin-chan ma wspaniały pomysł z tą dłuższą romantyczną sceną, pomyśl nad tym ^^
Pozderki ;]
Arisa-chan
Hmm...Mówiłam Ci już, że 'znakowanie bydła' było świetną sprawą.
OdpowiedzUsuńNajbardziej w notce zaintrygowało mnie zachowanie Itachiego. Mam na ten temat dwie całkiem skrajne teorie.
1. Itachi chce, aby Haruno zapłaciła mu za cierpienia brata. Poza tym widzi w niej wredną egocentryczną zołzę, więc postanowił ją sprowadzić na ziemię
2. Haruno NAPRAWDĘ się w nim zakochała, a zła opinia będzie się za nią ciągnąć. Nie łatwo będzie przekonać Sasa.
Z racji tego, że nie lubisz, jak to ujęłaś,Random Parringów, bardziej wiarygodna jest wersja pierwsza, gdzie Ita staje w roli Mściciela za lata cierpień brata xD
Choć w moim osobistym odczuciu Itachi pasowałby do Sakury. I ładnie nawet by razem wyglądali ;p
Sasame
Sasame, ja jednak myślę, że raczej bardziej możliwa jest ta druga propozycja. Bo ta pierwsza kompletnie nie pasuje do TEGO Itacza. Nie, ja myśle, że to nie jest forma zemsty. O ile mnie pamięc nie myli, Itachi coś tam wspominał kiedyś, że Sasuke jest głupi a propos Sakury, ale mogę się mylic. W każdym razie do całości bardziej mi pasuje druga z Twoich opcji. ^^
OdpowiedzUsuńHibari.
Ohhh...nie mogę w to uwierzyć!!
OdpowiedzUsuńNaprawdę...po tak długim czasie (żebym to ja dodawała notki wcześniej ^^)w końcu coś nowego :)
Wybacz, że nie skomentuję tego należycie, ale jest późno, a ja już nie za bardzo mam czym myśleć, a ostatnio to w ogóle nie mam czasu...irytujące!
Na razie powiem tylko tyle, że niesamowicie się ucieszyłam, bo przecież nie często zdarza się, że jeden z moich ulubionych blogów dodaje coś nowego.
Przyznam szczerze, że nie za bardzo mnie obchodzi to z kim Itachi się spotyka, bardziej interesują mnie odczucia Sasuke i Naruto, więc to co się dzieje w związku starszego Uchihy jest dla mnie na drugim planie...najważniejsze co o tym wszystkim myślą nasi chłopcy :)
Mógłby się spotykać z kimkolwiek, a i tak to jak odbiera to Sasuke miałoby dla mnie większe znaczenie...bo to o nich chodzi, ne??
Dobra kończę ten bezsensowny komentarz i postaram się coś logicznego napisać w godzinach mniej nocnych..:lol:
Cya...:*
czy mi się podobało? No ba! Nawet jakbyś napisała połowe z tego, bylabym przeszczesliwa :D Po prostu uwielbiam Twoje opowiadania, sposob w jaki ciagniesz tą historię. Mam nadzieję, że niedługo nasteony rozdzialik :) pzdr
OdpowiedzUsuńItachi z Sakur(w)ą ?! O nie ! Tylko nie to ! x// Nienawidzę jej x//
OdpowiedzUsuńMam nadzieję, że Itaś zmądrzeje ...
I ciekawi mnie rozmowa Sasia z Itachim.
A Sasu i Naru w pizzerii byli słodcy :D
Czekam na new i pozdrawiam serdecznie ;**
ArikaChan
Toś mnie dobiła. (Boski) Itaś z różowym dinozaurem? Oby to było zwykłe spotkanie, nic więcej. Bo, jak Boga kocham, oni za nic do siebie nie pasują. Tzn. ja ich siebie razem nie wyobrażam. Ale cieszę się, że poświęciłaś trochę czasu Itachi'emu, bo to bardzo ciekawa postać i bardzo interesują mnie jego uczucia i ogólnie postawa w tym ficku.
OdpowiedzUsuńPoza tym byłam zaskoczona, że tak szybko dodałaś ten rozdział. Ja tu spodziewałam się dużej przerwy, ale spotkała mnie miła niespodzianka. To dobrze. Bo z rozpaczy miałam już szukać SasuNaru na onecie. Cieszę się, że nie byłam do tego zmuszona.
Nie zwykłam narzekać na długość rozdziałów, więc i teraz tego nie zrobię. Trzeba cieszyć się z tego, że w ogóle go dodałaś. A, że rozdział mi się podobał to norma, więc...
Pozdrawiam serdecznie.
AjEmPiekuo
Jakimś cudem mój komentarz się nie dodał i muszę pisać go od nowa :|
OdpowiedzUsuńZ Sasuke jest taki mały hipokryta. Najpierw mówi, że nie przejmuje się kaloriami, a później tak boi się tej pizzy. Takie jedzenie nie zaszkodzi mu jednak, ponieważ wszystko spali na basenie. Ten znany pływak co tak dużo medali zdobył codziennie pochłania 8000 kalorii, niczym zawodnik sumo, tak więc pan Uchiha nie musi aż tak dbać o linię ;)
Podobają mi się dialogi Sasuke i Naruto. Strasznie mi się podobają. Oni są takimi normalnymi, zwykłymi facetami. Bez żadnego naciągania, przedobrzania. Mówią normalnym językiem, bez udziwniania. Są tacy realni. Nie zajmują się szukaniem pytań związanych z filozofią. Nie mają przedobrzonego metaforami języka. Są prości i to w nich jest najwspanialsze. Tacy prawdziwi.
Co do Itachiego i Sakury. Hm, bardzo interesujący pomysł. Jestem strasznie ciekawa jak to wyprowadzisz. Co ten wariat znowu wymyślił? :D Muszę przyznać (chociaż nie wierze, że to mówię), że fajnie by było jakby oni naprawdę byli razem. I Sasuke, oraz Naruto by się tym denerwowali i w ogóle byłoby ciekawie. Niemniej wiem, że cokolwiek zrobisz i tak będzie ciekawie, więc pozostaje mi tylko czekać na rozwinięcie akcji.
Czytając poprzednią informację miała wrażenie, że naprawdę poważnie zastanawiałaś się nad tym, czy nie zrezygnować z pisania bloga.
Cieszę się, że jednak będziesz kontynuować Rywali. I tak sobie myślę, że za niedługo święta. A w święta wiadomo każdy ma więcej czasu i może wtedy będziesz nadrobisz zaległości. Oczywiście jeśli nie będziesz miała wtedy pracy. I z całego serca życzę ci, żebyś w końcu porządnie sobie odpoczęła :)
Po poprzedniego rozdziału, bo zapomniałam. Bardzo fajnie, że napisałaś o Sasuke i jego poprzednich dziewczynach, że nie zostawał u nich do rana, że każda myślała, że będzie tą jedyną. Lubię, kiedy Uchiha traktuje tak oschle płeć piękną, tylko dla Naruto robiąc wyjątki ^-^
No to chyba tyle, z tego co pamiętam, co tam napisałam w poprzednim komentarzu.
Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział.
Pozdrawiam serdecznie!
Witaj,
OdpowiedzUsuńItachi i Sakura...trochę mnie zaskoczyłaś, ale ja ogólnie lubię ten paring. Chociaż w tym opowiadaniu jest dość nietypowy. Czekam na następną notę. Ta była bardzo wciągająca;) Podobała mi się, zresztą jak każda;P W wolnym czasie zapraszam do mnie: Harry Potter i Tajemnica Człowieczeństwa.
Pozdrawiam i życzę dużo wolnego czasu na pisanie i mnóstwo wenki;)
Księżniczka Slytherinu
Informacja przed rozdziałem sprawiła, że milion myśli przeleciało mi przez głowę; co szykuje się w tym rozdziale, co mogło by się nie podobać? W pierwszej chwili pomyślałam o zdradzie, czy kłótni, czy coś w ten deseń. Uff, całe szczęście, że to nie było nic z tych rzeczy, bo właśnie liczyłam na coś przyjemnego i spokojnego, dlatego cieszę się, że mnie nie zawiodłaś.
OdpowiedzUsuńI akurat fakt, że Itachi spotyka się z Sakurą, mi się podoba. Mimo, że różowej landryny nie lubię, najchętniej bym ją rozstrzelała; karabinami maszynowymi, bazuką i czymkolwiek innym, sklonowałabym ją, by mieć więcej celów, i w kawałkach zakopała na wysypisku, gdzie spoczywałaby na wieki wieków... dobra, moja wyobraźnia przekracza granicę smaku, ale to tylko po to, by zobrazować jak jej nie cierpię. I mimo to, że Twojego Itachi'ego uwielbiam i ona na pewno na niego nie zasługuje, ten pomysł wydaje się być ciekawy i oryginalny. Daje dużo możliwości, w końcu Sasuke dzięki temu chce się zbliżyć do brata, by wyperswadować mu ten pomysł, a to, że chce nawiązać z nim kontakt jest wielkim osiągnięciem. No, i ciekawie się zapowiada; )
Akcja z lodówką mnie rozbawiła. No tak, bo nie ma to jak liczyć na szczęście, że jednak coś się tam po pięciu minutach pojawi. Znam tą sytuację z autopsji; głód odbiera nam zdolność logicznego myślenia i zmusza, by wierzyć w cuda; ) Dobrze, że Uchiha zaproponował wypad na miasto i siła perswazji, którą zastosował Naruto, przyniosła skutki. No, bo bym zapomniała. Ja uwielbiam u nich tą naturalność; droczenie się, zaczepki, takie naturalne zachowanie chłopaków.
„Itachi biega po klasie, rzucając w dziewczynki mokrą gąbką. Na pytanie - co robi, odpowiada– znakuję bydło” - czytając to, parsknęłam śmiechem. Jak ja uwielbiam takie uwagi! Potrafią człowieka ubawić do łez; ) Nawet wyobraziłam sobie Itachi'ego znakującego 'bydło', i lubię go coraz bardziej. Jego kreacja jest wręcz wspaniała!
Ah, ta sytuacja przypomniała mi wszelkie akcje z podstawówki, również niekompetencje nauczycielek. ("Julian wychyla się przez zamknięte okno."; ) )
Pizzeria - Naruto chyba już nie zamówi pizzy z papryczkami chilli, co?; ) Bo w takiej sytuacji to on by stanowił większe zagrożenie dla otoczenia, niż jak przypuszczał, Uchiha.
No, trochę się rozpisałam, ale tak to jest, gdy po tygodniu dorwę się do internetu, by nadrobić zaległości^ ^"
Nie pozostało mi nic innego, jak życzyć czasu i weny: )
Pozdrawiam!
Twój blog został oceniony.
OdpowiedzUsuńNiekonwencjonalna ocenialnia.
No więc... Zaczynanie od samego początku byłoby naprawdę upierdliwe (tym bardziej, że jest to mój pierwszy komentarz na Twoim blogu), a przekopanie się przez nawał tekstu zajęłoby napraaawdę dużo czasu, dlatego też zacznę od końca, a skończę na… No, na początku.
OdpowiedzUsuńCudo.
Nie, może nie tak.
CUDO.
Od razu wygląda lepiej i w pełni oddaje to, co myślę o Twoich fanfikach, Sanu. Właściwie nawet nie tyle o twoich fanfikach, co o Twoim świetnym stylu pisania. Nieprzeładowany zbędnymi opisami, które nie wnoszą niczego do fabuły, taki przyjemny i ciepły jak kolorowy wełniany szalik ;) W końcu jest zima, nie?
Na pewno, tutaj mogę też powiedzieć, że postacie są takie „Twoje” – dodałaś dużo od siebie i stworzyłaś coś bardziej dotykalnego niż u pana Kishimoto (który swoją drogą w mandze zaczyna mieszać coraz bardziej), ale myślą że tak jest lepiej, że tak musi być przynajmniej w takich romansach ze szczęśliwym zakończeniem, gdzie postacie i ich charaktery powinny być raczej bliższe dla czytelnika niż dalsze.
Ale nie przytulaśne! Brońcie bogowie! „Przytulaśność”, nadmierna „ukeśność” jak ja dziwnie to nazywam (a mam nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi) to coś czego nie lubię.
Oni są męscy! Ach, i to stwierdzenie mogę podkreślić podwójną linią. Wiele osób ( w tym ja, ale mam jeszcze problemy z niezamierzoną schizofrenią bohaterów o_O) tworzy yaoi właśnie tak bardzo oparte na schemacie, że uke to taka baba z jajami i penisem, a seme to facet typu Och-Jestem-Takim-Seksownym-Sukinsynem i większość jego działań opiera się na widzimisię jego libido. U Ciebie tak nie jest i strasznie podoba mi się Twoje opowiadanie (innych jeszcze niestety nie miałam okazji przeczytać, ale nadrobię).
Twój fanfik chyba widziałam już kiedyś na fanfiction.net – nie skomentowałam, nie mam tam konta, ale od czasu do czasu tam zaglądam. I dopiero niedawno sobie przypomniałam o Twoim opowiadaniu i po sprawdzeniu na fanfiction.net, krótkim załamaniu, przeklinaniu mojej sklerozy, odkopałam w głębi umysłu tytuł, no i potem dzięki Google trafiłam tutaj ;)
Odnośnie tego rozdziału – był genialny. Itachi jest fenomenalny (znakowanie bydła ;) i nie mam nic przeciwko jego związkowi z Sakurą – może dzięki temu, ja wiem, charakter jej się poprawi i stanie się całkiem całkiem, może nie do lubienia, ale przynajmniej nie do nienawidzenia. No chyba, że to Itachi chce przeprowadzić coś na rodzaj zemsty lub po prostu ma kaprys, by upokorzyć kogoś. Chociaż z nim nigdy nic niewiadomo, nie sądzę by był takim chamem.
Komentarz nieco chaotyczny, ale gdybym siedziała nad nim dłużej, wyszedłby dwa razy dłuższy, a wtedy zasnęłabyś przy jego lekturze ;) No, i jeszcze muszę ogarnąć nieco mój pokój, bo panuje w nim nieład, który mogę określić tylko przez użycie słowa „burdel”.
Wesołych Świąt!
mechalice
PS
Dodałam Cię do linków u mnie ;) Jesteś tam AŻ drugą osobą!(straszna rzecz...) ;D
Chciałabym Cię jakoś zmotywować do dalszego pisania, lecz nie wiem jak. Opowiadanie "Rywale" wkradło się w moje życie i nieraz zaprząta mi głowę. Chciałabym prosić o jak najszybsze dodanie nowego rozdziału.
OdpowiedzUsuńHejeczka,
OdpowiedzUsuńwspaniale, aż jestem w szoku że Naruto nie dobiera się do lodówki...
weny i pomysłów życzę...
Pozdrawiam serdecznie Monika
Hejeczka,
OdpowiedzUsuńwspaniały rozdział, aż jestem w szoku że Naruto nie dobiera się do lodówki ;) chory jest?
Dużo weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie Zośka