Ten
fanfik nie jest kanonem. Więc, o ile w Hidenie bym tego nie zrobiła, tutaj
bardzo mi pasowało do sytuacji:)
*
Minęło
kilka dni od momentu, w którym Sasuke i Naruto składali zeznania na policji.
Obaj powiedzieli wszystko zgodnie z prawdą, co początkowo nie spotkało się ze
zbyt pozytywną reakcją przesłuchującego ich policjanta. Był młody, niezbyt
doświadczony i chyba niezbyt nadawał się na to stanowisko. Nie dość, że nie
krył się ze swoją niechęcią do innych orientacji seksualnych, to jeszcze – choć
chyba głównie dlatego – potraktował sprawę lekceważąco.
I
w tym momencie nastąpił pewien przełom.
Bo rozwścieczony takim postępowaniem Sasuke, schował dumę do kieszeni i
postanowił porozmawiać z ojcem.
Spotkanie
nie przebiegało w najmilszej atmosferze, poza tym Fugaku, gdy tylko usłyszał z
jakiego powodu jego starszy syn znalazł się w szpitalu, trzasnął trzymaną w
ręku szklanką z whisky o blat biurka. Sasuke uznał wtedy, że to był głupi
pomysł, zwracać się z tym do niego i zaraz usłyszy podobną tyradę jak ostatnio,
ale… tu ojciec go zaskoczył. Spojrzał na niego twardo, upił łyk whishy, a po
tym powiedział po prostu:
–
Zajmę się tym.
I
wyszedł z gabinetu.
Sasuke
nie bardzo wiedział, co się właściwie stało, bo jak to, nagle jego ojciec
zmienił zdanie? Wtedy na światło dzienne wyszedł jeszcze jeden fakt. Otóż
okazało się, że w tym całym konflikcie Sasuke nie docenił własnej matki.
To
ona od czasu, gdy opuścił dom, starał się na wszelkie sposoby zmienić myślenie
męża. Rozmawiał z nim o tym codziennie, tłumaczyła, przekonywała na wszelkie
sposoby, a ponoć nawet zagroziła rozwodem, jeżeli nadal będzie tak bezwzględnie
zacietrzewiony.
Cóż,
Fugaku został postawiony pod ścianą. I to tak konkretnie, bo przeciwko niemu
była cała jego rodzina. Itachi, Mikoto, a nawet Madara, ten cholerny Madara, zrobił
mu na złość. Wynajął Sasuke i Naruto swoje mieszkanie.
Ale
czego można było się spodziewać. Madara zawsze był taką czarną owcą w rodzinie.
Zawsze wszystko robił po swojemu, czasami też na przekór innym. To przez tę
jego cholerną wojnę z Hashiramą obie firmy potraciły miliony. Wcześniej
przyjaciele, potem – nikt nie wiedział z jakiego powodu – wrogowie. Żaden nie
odpuścił. I pewnie by tak było do dziś, gdyby nie śmierć Hashiramy. Madara po
tym wszystkim wycofał się z interesu. Nadal miał oczywiście swoje udziały, ale
oddał kierownictwo jemu.
Dla
Fugaku rodzina zawsze była najważniejsza. Może tego nie okazywał, ale tak
właśnie było. To dla nich budował swoje imperium. Nie osiągnął by tego
wszystkiego bez Mikoto, która wspierała go na każdym kroku. Nigdy jej tego nie
powiedział. Nie mówił też synom, że jest z nich dumny. Taki miał charakter.
Wymagał duzo, bo od niego też wymagano dużo. Taka kolej rzeczy. Może to był błąd?
Fugaku, widząc ich wszystkich w opozycji do siebie, zaczął się nad tym
zastanawiać. Może nie tędy droga?
Nigdy
nie wyobrażał sobie, że mógłby stracić rodzinę. A kiedy kilka dni temu zobaczył
w szpitalu nieprzytomnego Itachiego... Potem jeszcze dowiedział się, dlaczego
tak się stało. Pomylili go z Sasuke. Byli homofobami. Tak samo jak on…
Itachi
mógł umrzeć. Lekarze twierdzili, że miał dużo szczęścia, bo nie doszło do
uszkodzenia kluczowych narządów wewnętrznych. A gdyby doszło? Gdyby Itachi
zginał?
Wtedy
coś w nim pękło. Nie, nadal miał swoje poglądy, tu nic się nie zmieniło, ale
zrozumiał, że nie może innym narzucać swojego własnego toku myślenia. Jakoś
może kiedyś się z tym pogodzi, że jego syn jest gejem. Może. Ale to, co
wiedział na pewno, to to, że nie pozwoli krzywdzić swojej rodziny!
Dlatego
też Fugaku uruchomił wszystkie swoje kontakty, a sprawę dostała jedna z
najlepszych detektywów – Konan.
*
–
To chyba już wszystko.
Naruto
zakleił taśmą ostatni karton. Rozejrzał się po mieszkaniu. Szafa opróżniona,
biurko i komoda też. Z kuchni zabrał tylko swój ulubiony kubek, bo na miejscu
mieli mieć pełne wyposażenie, a to tutaj się przyda nowemu lokatorowi.
Już
kilka dni porozwieszał na uczelni ogłoszenia, że wynajmie swoją kawalerkę, ale
z racji tego, że to była już połowa roku akademickiego, nie miał zbyt wielkich
nadziei, że ktoś się zainteresuje. Więc jakie było jego zaskoczenie, gdy
znalazł się jeden chętny. Miał przyjechać za chwilę i obejrzeć mieszkanie.
Naruto poprzez wymianę sms– ów wiedział jedynie, że to chłopak i też studiuje.
W
tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi.
Naruto,
mimo że bardzo się cieszył, że znalazł mu się lokator, to jednak trochę się
denerwował. Chciał, żeby był w porządku i nie zraził do siebie sąsiadów.
Nawet
nie spojrzał przez wizjer, tylko od razu otworzył drzwi.
–
Cześć! – powiedział i uśmiechnął się
szeroko.
Niestety,
za chwilę uśmiech tak szybko jak się pojawił, tak tez szybko zszedł mu z
twarzy. Bo naprzeciwko niego stał i również się uśmiechał – choć w swój specyficzny sposób – Sai.
–
Co ty tu robisz? – Naruto zmarszczył
brwi.
Akurat
Sai był ostatnią osoba, której mógłby się tu spodziewać. Jeszcze mu było mało?
–
Jak to co? Tak się składa, że szukam
mieszkania. A ty szukasz lokatora.
Naruto
przełknął ciężko. Fakt, potrzebował lokatora. Nie mógł pozwolić sobie na to,
żeby kawalerka stała pusta. Musiał mieć pieniądze na kolejne lata studiów. Ale
Sai?
–
To jak, mogę wejść? – Sai znów uśmiechał
się w swój specyficzny sposób.
–
Wejdź – mruknął niechętnie.
Sasuke
go chyba zabije, jak się dowie, ale czy naprawdę mógł wybrzydzać w takiej
sytuacji? Nikt inny się nie zgłosił, a on naprawdę potrzebował tych pieniędzy
za wynajem.
Sai
oglądał mieszkanie i kiwał z aprobatą głową. Zwłaszcza łózko, na którym się od
razu legnął, mu się spodobało. Duże, wygodne, w sam raz na… No wiadomo.
–
To kiedy mogę się wprowadzić? – zapytał,
nadal leżąc i obserwując sufit.
Naruto
naprawdę nie wiedział, co powiedzieć. Dlaczego ze wszystkich liudzi akurat Sai?
Sasuke naprawdę go zabije, jak się dowie. Chyba że się nie dowie.
–
Jutro.
*
Naruto
przez całą następną godzinę rozmyślał, czy to była dobra decyzja. W końcu to
był Sai. Już kilka razy chciał chwycić za telefon i wszystko odwołać, ale
ostatecznie zawsze się rozmyślał. Kto inny zgłosi mu się w połowie semestru?
Ehh, jakoś wyjaśni to Sasuke. Ale może nie dzisiaj. Widział jak bardzo, mimo że
stara się tego nie okazywać, cieszy się z przeprowadzki. Poprzewoził już nawet
większość rzeczy.
–
I co? – zapytał Sasuke, gdy upchnęli w
samochodzie ostatnie kartony i usiadł za kierownicą. – Zjawił się ten twój nowy
lokator?
–
No – odpowiedział Naruto, patrząc jednak
w inną stronę.
–
No?
Sasuke
spojrzał na niego zdziwiony. Od kiedy to jego chłopak odpowiadał tak
lakonicznie. Zwykle buzia mu się nie zamykała, musiał zawsze opowiadać wszystko
z nawet mało znaczącymi szczegółami.
Jednak
z drugiej strony, Naruto ostatnio się stresował tą przeprowadzką. Choć nie, nie
do końca przeprowadzką. Chodziło o jego rodzinę.
I
potwierdziło się to, kiedy tylko podjechali pod apartamentowiec.
–
Twój wujek na pewno wie, że my… no
wiesz…
Naruto
wolał się upewnić. W końcu po tym, jakie miał podejście Fugaku, zaczynał mieć
pewne obawy.
–
Tak, na pewno wie.
Sasuke
pokręcił głową. Już chyba dziesiąty raz w ciągu ostatniego tygodnia odpowiadał
na tego typu pytanie. Ale w sumie Naruto nie znał jego stryja. On nigdy się z
nikim nie liczył, miał w nosie konwenanse. Szkoda, że tak rzadko go widział.
Naruto,
gdy tylko dotarli do mieszkania, otworzył szeroko oczy. Jak on niby miałby tu
zapłacić choćby za połowę czynszu? Piętrowa kondygnacja, meble jak z katalogu i
…
–
O cholera – mruknął, gdy wyszedł na
taras.
Widok
na chyba całe miasto.
–
Robi wrażanie, co? – Sasuke podszedł i objął
go ramionami. – Zobaczysz, co tu będzie latem.
–
Tak, ale…
Naruto
zmarszczył brwi. Jasne, miejsce było przepiękne, ale jak on miał za to
zapłacić? Czynsz za jego kawalerkę nie pokryłby nawet jednej dziesiątej tego
apartamentu.
–
Mnie po prostu na to nie stać –
powiedział w końcu wprost.
–
O to się nie martw, młody! – usłyszeli
głos.
Naruto
obrócił głowę. Naprzeciwko niego stał mężczyzna z długimi, gęstymi, czarnymi
włosami, tylko w niektórych miejscach poprzeplatanymi siwymi pasmami. Widać
było, że miał już swoje lata, ale nadal nieźle się trzymał. Wyglądał jak… jak
gwiazda rocka!
–
Dzień dobry, panie Uchiha – przywitał
się.
Był
nieco zaskoczony. Wujek, czy tam stryjek Sasuke widział ich w takiej sytuacji,
jak się obejmują, a mimo wszystko…
–
Mów mi Madara.
Mężczyzna
podszedł i uścisnął mu dłoń. Przez chwilę patrzył na niego z uwaga, jakby
chciał się czegoś doszukać. W końcu westchnął i podszedł do barku.
–
Napijecie się czegoś? Whisky, tequila,
szampan? – zapytał, sam nalewając sobie bourbona do szklanki.
Sasuke
pokręcił głową, ale Naruto, który nagle znalazł się w zupełnie innym świecie, przytaknął.
–
Ja się chętnie napiję.
To,
co się ostatnio działo w jego życiu nadawałoby się na scenariusz filmowy. Był
tylko zwykłym studentem, sierotą ledwo wiążącą koniec z końcem, uganiającym się
za dziewczyna… Nie minął rok, gdy nie dość, że miał nie dziewczynę, a chłopaka,
i to jeszcze najpopularniejszego na uczelni chłopaka, to jeszcze naraził się
tym jego ojcu, szefowi potężnej korporacji, a teraz… miał mieszkać jak
hollywoodzka gwiazda? Spojrzał na schody ze szklaną poręczą. Cholera, za remont
całej swojej kawalerki musiałby zapłacić więcej niż za nie.
–
Wiem, że Fugaku zajął się już sprawą
Itachiego. Waszą sprawą. – Madara usiadł w fotelu, gestem wskazując im sofę
naprzeciwko. – Przesłuchiwali już tego chłopaka, na którego wskazaliście.
Niestety, póki co nic na niego nie mają. Ale znam Konan, to świetna babka, na
pewno coś znajdzie.
Naruto
upił łyk whisky. Wcześniej nie miał zamiaru nic mówić, ale niestety, jak to
bywało zwykle w jego przypadku, nie udało się. Ciekawość wzięła górę.
–
Dlaczego pan… to znaczy – poprawił się –
Madara, nam pomagasz.
–
Bo wiem, przez co przechodzicie. O ile
czasy się zmieniły, to ludzie niekoniecznie.
Sasuke
spojrzał na niego uważnie. Pamiętał jeszcze te czasy, gdy rodzice byli w domu.
Był wtedy małym dzieckiem, ale pamiętał. Potem nagle wszystko się zmieniło.
Ciągłe wyjazdy, brak czasu. Pamiętał też, jak Madara przestał ich odwiedzać.
Usłyszał kiedyś rozmowę, jak rodzice kłócili się między sobą, a ojciec
przeklinał Madarę za to, że zostawił firmę na lodzie. I że zachciało mu się
cholernych romansów.
Sasuke
był wtedy za młody, żeby zrozumieć, ale teraz wszystko zaczynało się układać w
całość.
To
był dokładnie ten moment, gdy wszystkie gazety rozpisywały się o tragicznej
śmierci Hashiramy. Wtedy właśnie Madara zniknął z ich życia. Zostawił firmę
jego ojcu i wyjechał nie wiadomo gdzie.
Wrócił
kilka miesięcy temu, gdy Sasuke już prawie zdążył o nim zapomnieć.
–
To znaczy? – Naruto nadal nie rozumiał.
–
To znaczy, że… – Madara wziął łyk bourbonu. – To znaczy, że ja
tez miałem kiedyś kogoś, kto był mi bardzo bliski. Niestety, czasy nie te,
kłótnie pomiędzy naszymi rodzinami. Nie było nam to pisane. Chyba przez to
wszystko zaczęliśmy wojnę między sobą. A
potem on zginął.
Madara
wychylił szklankę do końca. Nie lubił rozmawiać o tych rzeczach, ale skoro
Sasuke był taki sam jak on, musiał im to powiedzieć.
Sam
był już w podeszłym wieku, więc zyskał jakąś mądrość życiową. A konkretnie
taką, że z życia trzeba korzystać. Gdyby on i Hashirama mieli wówczas więcej
odwagi… Po nim już nigdy z nikim się nie związał. Nie miał własnych dzieci,
dlatego chyba tak bardzo lubił Itachiego i Sasuke. Żył z dala od nich, ale zawsze
interesował się ich losem. Po to kupił to mieszkanie.
Itachi,
jak się spodziewał, poszedł w ślady ojca. Zapewne niedługo przejmie po nim
firmę. Sasuke zaś… Sasuke był chyba taki sam jak on. Chodził własnymi
ścieżkami, zawsze robił to, co chce.
Madara
miał tu wiele kontaktów. Wiedział co się stało, gdy Sasuke oznajmił ojcu, że
jest w związku z innym mężczyzną. Ale chyba jako jedyny wiedział, dlaczego
Fugaku tak zareagował.
To
były jeszcze czasy, gdy związki homoseksualne nie były zbyt mile widziane. W ogóle
nie była widziane. Rodzina, dzieci – to było na porządku dziennym. Madara
wiedział, że żaden z klanów nie zaakceptowałby ich związku. Bo nie i tak.
Jednak
ktoś się o tym dowiedział. Widział ich, słyszał? Nie miał pojęcia. Tak czy
inaczej, po tym wszystkim wywiązała się między nimi bójka. Nie, Madara go nie
zabił. To był wypadek. Hashirama potknął się i upadł tak niefortunnie, że
rozbił głowę o skałę.
Po
tym wszystkim Madara nie potrafił sobie poradzić. Wyjechał, zostawiając firmę i
wszystko w rękach Fugaku. Wiedział, że to ją częściowo zrujnuje, ale nie mógł
zostać.
Fugaku
był chyba jedyną osoba, która wiedziała, dlaczego to zrobił. I z tego też
powodu mógł nabrać uprzedzeń.
– To co, chłopaki?
Pomóc wam się rozpakować?
Jak ja się cieszę, że w końcu mogłam się doczekać kolejnej części Rywali. Powiem nawet, że jakiś tydzień temu skończyłam czytać go ponownie, później patrzę, a tu całkiem nowiutki rozdział. Dziękuję.
OdpowiedzUsuńW pierwszej chwili chciałam zacząć wyzywać i obrażać tego policjanta, no ale w końcu przyczynił się do pogodzenia Sasuke z ojcem, więc bardzo dobrze się stało, że natrafili akurat na takiego przesłuchującego.
No muszę powiedzieć, że zszokował mnie Fugaku tak jak zapewne wszystkich. Nie spodziewałam się, że aż tak szybko zmądrzeje. Widać, że uszkodzenia Itachiego dały mu do myślenia.
Sai=kłopoty. Sasuke, jak się dowie komu wynajmuje Naruto kawalerkę, zabije go, albo chociaż dojdzie do sprzeczki. A wiadomo, że Naruto nie uda się ukrywać tego faktu w nieskończoność. W końcu on kłamać nie umie. I tak wszystko się wyda. Lepiej by było dla Naruto gdyby od razu wszystko mu powiedział. Jeżeli Sasuke do tego by się dowiedział, że zatajał przed nim to, że Sai jest owym lokatorem, to z jeszcze większą złością do tego podejdzie. Naruto tworzy sobie problemy przez milczenie. Naruto, w związku jest najważniejsze zaufanie. Powinieneś powiedzieć Sasuke o Saim.
Yyy… Madara z Hashiramą? W sumie jak mam się tak głębiej zastanowić to powinno mi to pasować. W końcu w anime Sasuke i Naruto są ich wcieleniami. Czyli jest jakieś podobieństwo. Ale za Chiny nie mogę sobie ich razem wyobrazić. Dlatego muszę wyrzucić obraz jaki stworzyło mi anime, a przyjąć na potrzeby tego fanfika nowy.
Ogólnie rzecz biorąc, nie lubię takich właśnie form pisanych gdzie jest… nie wiem jak to nazwać. Że nie ma czasu rzeczywistego (wtrącenia tylko) tylko bohaterowie opowiadają co kiedyś było we własnych myślach. Nie wiem jak to inaczej ująć. Znaczy toleruje to jak pojawia się od czasu do czasu. Dlatego ten rozdział bardzo mi się podobał, choć nie był „normalnym” stylem pisany. Może też do tego przyczyniło się też to, że dawno nie było rozdziału, a ja już się niecierpliwiłam, że zostawiłaś to opowiadanie. A bardzo szkoda by było, gdybyś go nie dokończyła.
Czekam na kolejne rozdziały, nawet jakby to miało potrwać wieki. Nie mogę się doczekać, abyś wyjawiła nam kto stoi za pobiciem Itachiego.
Dużo weny
Juliet
cześć
OdpowiedzUsuńod czego by tu zacząć... powiedziałbym, że Twoje opowiadania czy one-shoty są fantastyczne, ale no cóż przeczytałam zaledwie ich kilka i to dawno dawno temu (więc tak dużej wiedzy nie mam), fakt jest taki, że jednak muszą być takie bo miałam zapisany ten adres w pliku z adresami blogów jakie mnie zaciekawiły...
ale zacznę od początku... trochę dziwnie może to zabrzmi, ale natrafiłam na te teksty mniej więcej gdzieś 2010-2012 i jak wcześniej napisałam niewiele przeczytałam, trochę tu, trochę tam, a później już nie zaglądam, ale właśnie teraz odzyskałam dane z dysku i znalazłam dokument tekstowy z adresami blogów większość niestety już nie istnieje, ale jednak kilka się znalazło jeszcze aktywnych i w zasadzie teraz jednak właśnie chcę zacząć czytać ale już tekst po tekście (mam nadzieję, że nie brzmi to dziwnie), i nie mówię, że już jutro gdzieś pojawi się komentarz, ale w najbliższym czasie to na pewno... mam nadzieję, że i "rywali" będziesz kontynuować między czasie... choć nie wiem sama czy jednak od nich zacznę czytać, czy jednak od pierwszego postu...
Trzymaj się Monika
Proponuję jednak czytać Hidena, jest w kanonie. Stare opowiadania się do niego nie umywają.
UsuńCzytałam już kilka razy. Nieststy moja przygoda z fanfikami zaczeła sie wtedy,kiedy ich czas powoli mijał. Poźniej,sukcesywnie kolejne blogi były porzucane a ostatecznie kasowane.Wiem,że denerwuje Cię mała ilośc komentarzy i wyswietleń,jednak zawsze pozostanie grono osób,które kiedy przypadkiem zobaczy,ze raz w roku wyszedł nowy post to zaraz zabiera się do czytania.Trzymam kciuki i postaram poprawić się jako obserwatorka i zawsze pozostawić jakiś komentarz.
OdpowiedzUsuńTen blog i tak zostanie zamknięty. Nie porzucony, bo zamierzam to dokończyć, ale zamknięty.
UsuńA czy będzie zamknięty przed dokończeniem tak jak drugi blog? Mam rozumieć,że nie da się za bardzo uzyskać do niego dostępu,jest potrzebne Twoje zezwolenie?
UsuńBardzo proszę o kontakt,zależy mi na tym aby móc dokończyć czytanie tego opowiadania.
OdpowiedzUsuńHej,
OdpowiedzUsuńwspaniały ten wątek, że Madara i Hiroshima razem...o tak Mikoto suszy głowę Fukagu i jest już zdecydowanie lepiej...
Dużo weny życzę...
Pozdrawiam serdecznie Basia